Dinsdag 29 januari op het IFFR: A song of good

Een jongen die probeert zijn leven te beteren. Na een inbraak bij een buurvrouw, waarbij hij haar -kennelijk onvoorzien- verkracht, zoekt hij naar manieren om uit de greep van zijn troosteloze leven te komen. Hij stopt met drugs, neemt een baan bij het hilarische fastfood restaurant Mr. Yummie en probeert goed te zijn voor zijn verzuurde vader en bloedchagrijnige zus. Haar zoontje geeft nieuwe betekenis aan het leven. Met vallen en opstaan ontworstelt hij zich aan erg foute vrienden en een leven van schulden en geweld.
Het einde van de film is bijna absurdistisch: voor de verkrachting van de buurvrouw is hij niet opgepakt, omdat ze hem door een hardroze bivakmuts niet herkende. Hij staat met een doosje donuts van Mr. Yummie voor de deur om haar zijn misdaad op te biechten en vergeving te vragen. Stotterend en diep beschaamd biecht hij zijn misdaad op. De vrouw reageert met: "Well, it could happen to all of us".
Mooi beeld, geschoten in Auckland, Nieuw Zeeland en hoewel een beetje soapy toch een verhaal dat je meesleept. Gefilmd op HD-video door regisseur Gregory King die vertelde dat het sounddesign pas een paar dagen voor deze wereldpremiere af werd gemixt. Dit is de trailer:

119 op de KPN-lijst met 3,5 punt.

Zondag 27 januari op het IFFR: op zijn Frans

Hij houdt niet van het begrip 'auteurscinema'
"Ik schrijf, ik film, ik acteer", zegt ie. Hij was voor de voorstelling van 3 van zijn films in Rotterdam. Jacques Nolot(1943, Marciac, Frankrijk) acteerde in films van o.a. André Téchiné en Claire Denis. In 1998 regisseerde hij zijn eerste speelfilm, L'arrière pays. De film gaat terug naar zijn jeugd in de regio van Auch. Hij vroeg bekenden van vroeger zijn ouders te spelen. Het was niet zozeer een verwerking alswel een "bilan", zo zei hij in de Q&A na afloop. Een ander deel uit die trilogie is La chatte à deux têtes". Een film die door de expliciete erotiek nog wel eens mensen, vooral mannen, de zaal uitjaagt. Het stond ons vrij om datzelfde te doen, meldde de maker voorafgaand aan de vertoning. We keken naar de cassiere en klanten van een wat verlopen pornotheater. Nolot wilde sexualiteit, ook die in zo'n cinema, zo verantwoord mogelijk laten zien: geen flamboyante travestieten, geen Judy Garland-achtige diva's maar nogal doorsnee heren die in jurk de lust van de andere bezoekers proberen op te wekken. De cassiere legt het leven uit, niet te moeilijk doen en alles eens proberen. En de hoofdrol, gespeeld door Nolot zelf, maakt duidelijk hoe aids zijn keuzes voor en tegen sex bepaalt.
Sfeervolle verhalenvertellerij, erg geschikt voor een zondagmiddag.
Nolot doet niet aan vorm-experiment. Zijn filmtaal is nogal traditioneel, met rustige kaders, gepaste kleuren en een ingehouden acteerstijl. Geen wilde shots, waggelende camera en geen zwart/witgrappen in zijn films.
Foto Jacques Nolot na de vertoning van zijn films in Cinerama.[Foto: ©ois]

Zaterdag 26 januari op het IFFR: Geld

The end of the line

Het kostte de regisseur/producent/scenarist Gustavo Steinberg 5 jaar om deze film te maken. De film kostte zo'n 8 ton euro, vertelde de maker na afloop. Hij werkte toch met professionele acteurs en draaide de film in 6 weken. Het Hubert Balsfonds droeg financieel bij aan ontwikkeling en de realisatie van de film en daarom had Rotterdam vandaag de wereldpremiere. Alleen de crew had de film al gezien. Ironie en satire over geld en geldzucht van gewone mensen, een taxichauffeuse, vredesactivisten en een baby. En een indianenstam die voortaan geld wil zien voor het uitvoeren van regendansen. Lachen met een zuur randje. Binnenkort te zien in de bioscopen van Brazilie, met wel 8 kopieen...
Foto: de regisseur na het applaus en de Q&A in het Luxor. [Foto: ©ois]

Vrijdag 25 januari op het IFFR: Discoverydag

De dag met de films waarvan de meeste alleen tijdens het festival in NL te zien zijn. Minder commercieel, artistieker. Ook dit jaar kozen de programmeurs voor films die een wat traditionele cinematografische vorm hebben. Het beeld- of vormexperiment komt weinig voorbij. Filmtaal blijkt behoorlijk universeel.

Cargo 200
Door werkafspraken verhinderd.

Autumn Ball
Helaas ook gemist.

Médée miracle
Lange, getergde blikken. Treurigheid, melancholie en drama zonder een spoortje relativering of ironie. Fraai en rauw neergezet door Isabelle Huppert als de moderne Medea. Huppert zingt als een soort Ingrid Caven in een nachtclub, tot het drama in haar leven te groot wordt en ze er mee stopt. Niet makkelijk maar indringend. Qua cultureel een 9.

Kenedi Is Getting Married
Een nagespeelde documentaire over een Roma-man die zoekt naar manieren om zijn schulden te betalen en het beter te krijgen. Hij kan goed kletsen en zijn fysieke kwaliteiten weet hij goed in te zetten. Hilarisch is het gesprek tussen hunk Kenedi en een wat fragiele Duitse homoman. Die gelooft in liefde en toewijding maar krijgt Kenedi achter zich aan die meer gelooft in geld en goed neuken en dat een goede basis vindt voor een huwelijk met de Duitser. Drukke film waarin de acteurs zich door hun rol heen kletsen. Een 8,5 qua rapportcijfer.

Chouga
Het klassieke Anna Karenina-verhaal omgezet naar Kazachstan anno nu. Zo kom je nog eens ergens. Dat 'gereis' is op een festival als dit een mooi effect van een dag in het donker zitten. Meeslepend verfilmd. Goed geacteerd. Een 8 voor de kwaliteit.

Fujian Blue
Snelle film over jonge Chinese gangsters. Het gaat weer eens over mensen die hopen op een beter leven en keuzes maken, legaal en illegaal, met meer of minder mededogen voor de medemens. Een blik in het China van vandaag. Niet altijd met mensen waar je blij van wordt.

Mutum
Je bent als regisseur erg geslaagd als je kinderen van rond de 10 met zoveel diepgang en drama en gelaagdheid kan laten acteren. Maar volgens mij moet je kinderen dat niet aandoen. Ik kreeg een combi van bewondering voor de kwaliteit en weerstand tegen het 'gebruik' van de jonge acteurs. Voor straf een 6.
Op plaats 58, cijfer 3,8 op de KPN-lijst, winnaar van de Dioraphte Award voor Best Hubert Bals Fund Supported Film 2008.

Donderdag 24 januari op het IFFR: Previewdag

De previewdag is traditiegetrouw een drukbezochte dag met 2 zalen en tips van films die pas later in de week in de festivalzalen gaan draaien. Breed spectrum aan films, met relatief veel toegankelijke, vrij grote films.

Paranoid Park
Een 'echte' film: goed geacteerd, zorgvuldig gezochte locaties, een heel filmisch spel met tijd, volgorde, flashbacks en weergave. Het gaat niet over heel leuke mensen en het is geen film die je leven verandert. Cijfer: 8

Egg
Een 2e handsboekenwinkel, een verkoper die naar zijn geboortedorp terugmoet en daar de liefde vindt. Daar gaat het vaak over in fims, over het zoeken en soms vinden van de liefde. Alles gedraaid met zorgvuldige, vaste camerastandpunten. Kalm maar niet sloom. Cijfer 8,4.

Mio fratello è figlio unico
Wat Das Leben der Anderen vorig jaar was, is wat mij betreft deze film dit jaar: een instant hit die het lang gaat volhouden in de cinema's. "Mijn broer is enig kind" is de vertaling van de titel. Twee hartveroverende broertjes die zich door het leven van Italie in de jaren '60 en '70 heenslaan, soms letterlijk. Fascisme en communisme zijn lang niet meer zo geestig neergezet. De glimlach die de film oproept wordt alleen af en toe onderbroken voor ontroering. Gaat dat zien. Cijfer: wel ja, een 10.
Eindigde op 5 in de KPN-Publieksprijzen.

No Country for Old Men
Een film die al met van die kreten als "magistrale verfilming" wordt aangeduid. Als je tegen veel bloed, dooie mensen en vet gedraaid geweld kan is het een aanrader. Van het acteren, de locaties en het geluid valt niks negatiefs te zeggen. Maar ik zie liever dat de karakters het eind van een film levend halen. Hier niet dus. Enge mannen met fascinerend, dreigend zuidelijk accent. Te bloederig voor mijn smaak en daarom rapportcijfer 6,5.

Import Export
Uitzichtloosheid, het hoort nou eenmaal op een festival als dit. De Oekrainse verpleegster wil het beter gaan krijgen in Oostenrijk en de Oostenrijkse vader en zoon proberen het in de Oekraine. Er is weinig leuks en vrolijks en de woonkazernes zijn van een deprimerende treurigheid. Maker Ulrich Seidl lijkt niet te houden van luchthartig en optimistisch. En is in zijn poging dat te bewijzen zeer geslaagd. Daarom een 8 voor de kwaliteit.

Wonderful Town
Het liefdesverhaal speelt tegen de achtergrond van een door de Tsunami getroffen dorp. Dat maakt het extra wrang. De ruines van weggespoelde appartementen staan er nog en er wordt aan nieuwe gebouwd. De mensen zijn verknipt geraakt door het trauma van het natuurgeweld en dat heeft geen fijne gevolgen voor de ontluikende liefde tussen architect en hotelmeisje. Mooi en poetisch en daarom een 7,9.
Winnaar TigerAward 2008.

Het International Filmfestival Rotterdam 2008

Het is van start, het 39e IFFR. Dit jaar bezoeken we weer de VPRO-dagen en nog een aantal losse films her en der in het programma. Per dag komen hier de films, de recensies en een rapportcijfer. Waar mogelijk met wat eigen foto's.

Meenemen uit 2007: Silje Nergaard

Noorse jazz-zangeres die najaar 07 door Europa tourde en op 17 oktober ook Lantaren/Venster aandeed. Haar "Be still my heart" is een van de leukste jazzliedjes die er zijn, wat mij betreft dan. De vrij kleine zaal van L/V zat vol en beleefde een zeer sfeervolle avond met wat ik maar even singer/songwriter-jazz noem.[Foto: ©ois]

Meenemen uit 2007: het oude CS

[Foto: ©ois]
Net na de oorlog werd het Rotterdamse Centraal Station gebouwd. Het ontwerp van Sybold van Ravesteyn gaf door zijn glazen voorgevel meteen een blik op de stad. Ooit kocht je een perronkaartje om zonder vervoerbewijs naar de perrons te kunnen, later werden het automaten voor treinen die niet meer van perrons maar van sporen vertrokken. De vooruitgang....okay, maar mooi dat Peter Hopman en Margien Reuvekamp van Bureau Lakenvelder iets bedachten om nog even - net voor de sloop - te spelen met letters Centraal Station. En zo stond er enkele maanden op het al deels ontmantelde gebouw: Traan Laten.

Meenemen uit 2007: Juliette Greco

Afgelopen jaar had ik vanaf april geen klog omdat mijn pagina een tijdelijk monumentje waren geworden voor Ine. Enkele dingen waren vorig jaar mooi genoeg om mee te nemen naar 2008.
Dit is er een van: Juliette Greco werd 80, maakte een cd in de VS en trad 5 avonden op in februari 2007 in het Theatre Chatelet in Parijs. En zoals ze dan in Rotterdam zeggen: Ik erheen. En het was geweldig. Greco was alert, vitaal en werkte zich zonder pauze door anderhalf uur chansons heen. Natuurlijke de bekende klassiekers, die ze zong alsof ze dat voor het eerst deed, maar ook nieuwere, zoals Julien Clerc's Utile. De begeleiding bestond uit een accordeonist en echtgenoot Gérard Jouannest.
Tegenwoordig kun je na een concert van enige importantie op YouTube tientallen filmpjes vinden. De vijfdaagse van Greco is kennelijk weinig gefilmd, ik kon geen andere clips vinden op www.youtube.com of www.dailymotion.com. Daardoor heb ik totnutoe meer dan 1650 views van dit hele simpele, korte clipje van Ne me quitte pas. Het was een van de toegiften en ik hield de Nokia even discreet richting podium.
[Video: ©ois]

Meenemen uit 2007: Julien Clerc

Het was mijn 5e JC-concert. Het voorlaatste was in de Parijse Olympia, waar ik op 1 februari 2006 voor het eerst was. Het allereerste was ergens in 1976 in het Congresgebouw in Den Haag. Ik herinner me nog dat ik naar een serieus optreden van een Franse chansonnier dacht te gaan kijken en dat er een complete horde gillende meisjes in de PWA-zaal bleek te zitten die het luisteren bijna onmogelijk maakte. Mijn tweede keer was in Luik, in '98. Een mooie tournee met voor de pauze een band en na de pauze een verrassend groot orkest op het podium. In februari 06 dus in de Olympia en op 12 mei 2007 in Antwerpen. Zelfde tournee, zelfde grappen maar met een veel betere sfeer dan in Antwerpen (wellicht ook wel omdat ik niet zoals in Antwerpen op de eerste rij zat tussen de hysterische belegen bakvissen) was het op 15 mei 2007 feest in Carré Amsterdam. Mijn filmpje van het fraaie Double Enfance, een fraai lied over de gevolgen van een scheiding voor een kind, is op YouTube al meer dan 5000 keer bekeken.
[Video: ©ois]

Meenemen uit 2007: Laus Polyphoniae

Het was mijn eerste bezoek aan het Festival van Vlaanderen in Antwerpen (het festival kent veel deelnemende Vlaamse steden). Eind augustus 07 was het mooi weer, Antwerpen aangenaam om te verblijven en bleken er fraaie onbekende locaties te zijn waar de muziek te horen en te zien was. De Franse polyfonie van de middeleeuwen tot 1600 stond centraal met veel meerstemmige missen en liederen uit middeleeuwen en renaissance. Erg voor herhaling vatbaar in 2008.

Meenemen uit 2007: Lou Reed

[Foto: ©ois]
Of ik mee wilde naar Lou Reed op 15 mei. Jan belde, en hoewel ik niet meteen wist of ik het geweldig zou vinden, ging ik mee.
En het was geweldig! Lou in grote vorm in de HMH met koor en orkest een live versie van Berlin. Met beeld en wat decor een vrij theatrale versie. En erna ook lekker Sweet Jane en Satelite of Love. Had lang niet meer echte popmuziek live gehoord, er was niks vergane glorie-achtigs aan het concert dus het was een topavond. [nokiapic].

Meenemen uit 2007: Lekker Liedje

Officieel uit 2006 maar veel gehoord in 2007: Tom Helsen uit Belgie met "Sun in her eyes".

Meenemen uit 2007: Enclosures

Kunstenaar Paul van der Eerden stelde een tentoonstelling samen voor Boymans van Beuningen. Eigen werk en een eigen(zinnige) keuze uit de depots van het museum. Op 29 september 2007 leidde Paul zijn publiek rond over de tentoonstellig