Cello Biennale 2008

Wie heeft er nou een hekel aan de cello? Niet veel mensen, denk ik. Cello staat voor melancholie, voor mooi, voor donkere lage tonen die veel meer het gevoel dan het verstand lijken te raken. Max Bruch schreef voor cello een Kol Nidrei, aangrijpend en melancholiek. Dvorak natuurlijk, het concert voor cello en orkest in B mineur.
Eenmaal per twee jaar aandacht voor alles aspecten van de cello, dat is dus niet teveel gevraagd. De locatie is Amsterdam, het Muziekgebouw aan het IJ, de muziekzaal met het mooiste uitzicht van Nederland. Voor de tweede keer is er de Cello Biennale, met 9 dagen volop aandacht voor alles wat met de cello te maken heeft. Iedere dag begint met het hoogtepunt, zou je kunnen zeggen, want het is inmiddels traditie dat als een soort ochtendgebed er elke ochtend een cellosuite van Bach wordt gespeeld, onder het motto Bach & breakfast.
De opening was zaterdag, met een concert door het Symfonieorkest van Vlaanderen onder Etienne Siebens. Toepasselijk opende de avond met de Ouverture Guillaume Tell van Rossini. De eerste maten worden gespeeld door de cello en dat maakte het werkje heel geschikt voor dit moment. Het is onderdeel van het ijzeren repertoire. Ik miste na afloop de beursberichten. Die hoor je wel als je naar Classicfm luistert. Overdag als ik aan mijn pc werk is klassiek de enige muziek die niet teveel afleidt dus Classicfm staat vaak aan. Weinig gesproken woord en veel muziek. Maar minstens een paar keer per dag erger ik me aan de muziekkeuze, het is echt te voorspelbaar voor woorden wat daar uit de computer rolt. Enfin, Wilhelm Tell komt geregeld voorbij op de playlist.
Solist Joris van den Berg (de concourswinnaar van de vorige Biennale) speelde het eerste celloconcert van Milhaud. Ik moest erg wennen aan zijn verkrampte speelstijl, met veel gekreun, gehijg en grimassen. Het is meestal leuker als het er juist heel makkelijk uitziet op het podium, vind ik.
Een van onze top-cellisten, Quirine Viersen, deed dat beter in een wat theatrale versie van het concert van Vieuxtemps, spannend en erg geconcentreerd. Na de pauze was er nog een modern werk van Dutilleux, 'Tout un Monde Lointain’, ooit geschreven voor Mstislav Rostropovitsj, geïnspireerd op de poëzie van Baudelaire.
Uitkijkend over het IJ in de avond mijmerden we over de celli en vonden het jammer dat we niet gewoon een passepartout hadden voor het hele festival.
Over twee jaar maar eens beter opletten...

Binnenkort nóg serieuzer!

Dankzij:

De wraak van Toon

In de 3/4 jaar dat dit klog bestaat heb ik nog maar heel weinig aandacht besteed aan boeken, literatuur zo u wilt. En ik lees heus wel eens letters die niet op een beeldscherm staan. Soms.
Vandaag bij Selexys was het nota bene Toon Tellegen die mijn aandacht trok. Toon komt vaak voorbij in mijn leven, al ben ik eigenlijk geen fan. In de kringen waarin ik doorgaans verkeer is Toon populair en wordt hij veel gelezen en gewaardeerd. Er hoeft maar iemand te verjaren, dood te gaan of gewoon werkmatig afscheid te nemen, en Toon wordt geciteerd. Weer zo'n cute dierenverhaaltje dat met lichte triomfantelijkheid en een beetje olijk wordt voorgedragen. Die Toon, altijd zo raak.
Toen onlangs mijn zeer gewaardeerde collega S. afscheid nam, vond ik het nodig een verhaal te maken om al haar kwaliteiten en eigenaardigheden te beschrijven. Het kon niet uitblijven, het werd een pastische van een Toon Tellegen-verhaal.
Bij Selexyz vanmorgen lag het boekje, een nieuwe uitgave van een bundel gedichten van Toon, 'Er ligt een appel op een schaal'. Ik bladerde en het eerste wat ik las was een gedicht dat zo precies paste bij mijn stemming, dat kon geen toeval zijn. En zo kocht ik mijn eerste Toon Tellegen-boek, vanwege dit gedicht:

En heel toevallig

En heel toevallig, op een ochtend,
een ochtend van niets,
vergat ik nog lang en gelukkig te leven.

Ik dacht: wat ben ik nú toch vergeten?
Ik ging alles na wat ik bezat,
klampte me aan vermoedens vast,
wees onwaarschijnlijkheden slechts met moeite af,
trok rimpels, beet op nagels,
draaide seconden om en om,
zei: desnoods ...of: wat er ook gebeurt...
of: ik zal
had overal alles voor over,

maar ik vond niet wat het was
wat ik toen, die ochtend,
toevallig vergat.

Brideshead visited

Het is een boek, was een tv-serie, werd nu een film, maar eigenlijk....kun je Brideshead Revisited van Evelyn Waugh vooral beschouwen als een toneelstuk. Wat hoofdfiguren die een heftige ontwikkeling doormaken, decor dat er niet heel erg toe doet, uitgewerkte karakters en een spannende verhaallijn.
Na het succes van de tv-serie, die legendarisch werd, is er nu de film. Het boek lezen kwam er nooit van, de serie was te lang voor me om te volgen dus ik kon me redelijk onbevooroordeeld in de film van Julian Jarrold storten.
Buitengewoon aangenaam in de film is de weelderige omgeving, het oogverblindend mooie landhuis dat in de film als Brideshead figureert. En wat geweldig dat je in steden als Oxford en Venetie nog vrij grootschalig op locatie kunt draaien voor een film die zich afspeelt net voor de 2e wereldoorlog. Dat leven in de Engelse upperclass, beschreven door Waugh maar ook door iemand als E.M. Forster, heeft iets heel verleidelijks. Vooral het studentenmilieu, dat ook in films als Another Country en Maurice wordt geschilderd, lijkt te bestaan uit gesprekken op niveau, veel drank -in Brideshead is dat een glas champagne- en van cynisme doordesemde afstand van de gewone wereld.
Veel rollen zijn mooi ingevuld, Emma Thompson - inmiddels oud genoeg om een geloofwaardige moeder neer te zetten - is de katholieke Mater Familias die verbeten reageert als de gast op Brideshead zich niet aan de regels houdt. Haar zoon Sebastian wordt door Ben Whishaw wat al te junkerig gespeeld maar mooi-dramatisch is zijn subtiele nichtenmimiek.
Absoluut matig is Matthew Goode als Charles Ryder. Acteert met weinig diepgang, geen ontwikkeling en kennelijk hebben ze op het make-up-departement niet de opdracht gekregen iets te doen aan het feit dat het karakter over een aantal jaren te zien is in de film. Terwijl ze op de arme Lady Marchmain voluit losgaan als die ouder wordt.
Geen topfilm, maar wel een lekkere middag/avond in de bios.