Het is een boek, was een tv-serie, werd nu een film, maar eigenlijk....kun je Brideshead Revisited van Evelyn Waugh vooral beschouwen als een toneelstuk. Wat hoofdfiguren die een heftige ontwikkeling doormaken, decor dat er niet heel erg toe doet, uitgewerkte karakters en een spannende verhaallijn.Na het succes van de tv-serie, die legendarisch werd, is er nu de film. Het boek lezen kwam er nooit van, de serie was te lang voor me om te volgen dus ik kon me redelijk onbevooroordeeld in de film van Julian Jarrold storten.
Buitengewoon aangenaam in de film is de weelderige omgeving, het oogverblindend mooie landhuis dat in de film als Brideshead figureert. En wat geweldig dat je in steden als Oxford en Venetie nog vrij grootschalig op locatie kunt draaien voor een film die zich afspeelt net voor de 2e wereldoorlog. Dat leven in de Engelse upperclass, beschreven door Waugh maar ook door iemand als E.M. Forster, heeft iets heel verleidelijks. Vooral het studentenmilieu, dat ook in films als Another Country en Maurice wordt geschilderd, lijkt te bestaan uit gesprekken op niveau, veel drank -in Brideshead is dat een glas champagne- en van cynisme doordesemde afstand van de gewone wereld.
Veel rollen zijn mooi ingevuld, Emma Thompson - inmiddels oud genoeg om een geloofwaardige moeder neer te zetten - is de katholieke Mater Familias die verbeten reageert als de gast op Brideshead zich niet aan de regels houdt. Haar zoon Sebastian wordt door Ben Whishaw wat al te junkerig gespeeld maar mooi-dramatisch is zijn subtiele nichtenmimiek.
Absoluut matig is Matthew Goode als Charles Ryder. Acteert met weinig diepgang, geen ontwikkeling en kennelijk hebben ze op het make-up-departement niet de opdracht gekregen iets te doen aan het feit dat het karakter over een aantal jaren te zien is in de film. Terwijl ze op de arme Lady Marchmain voluit losgaan als die ouder wordt.
Geen topfilm, maar wel een lekkere middag/avond in de bios.
