In de 3/4 jaar dat dit klog bestaat heb ik nog maar heel weinig aandacht besteed aan boeken, literatuur zo u wilt. En ik lees heus wel eens letters die niet op een beeldscherm staan. Soms.
Vandaag bij Selexys was het nota bene Toon Tellegen die mijn aandacht trok. Toon komt vaak voorbij in mijn leven, al ben ik eigenlijk geen fan. In de kringen waarin ik doorgaans verkeer is Toon populair en wordt hij veel gelezen en gewaardeerd. Er hoeft maar iemand te verjaren, dood te gaan of gewoon werkmatig afscheid te nemen, en Toon wordt geciteerd. Weer zo'n cute dierenverhaaltje dat met lichte triomfantelijkheid en een beetje olijk wordt voorgedragen. Die Toon, altijd zo raak.
Toen onlangs mijn zeer gewaardeerde collega S. afscheid nam, vond ik het nodig een verhaal te maken om al haar kwaliteiten en eigenaardigheden te beschrijven. Het kon niet uitblijven, het werd een pastische van een Toon Tellegen-verhaal.
Bij Selexyz vanmorgen lag het boekje, een nieuwe uitgave van een bundel gedichten van Toon, 'Er ligt een appel op een schaal'. Ik bladerde en het eerste wat ik las was een gedicht dat zo precies paste bij mijn stemming, dat kon geen toeval zijn. En zo kocht ik mijn eerste Toon Tellegen-boek, vanwege dit gedicht:
En heel toevallig
En heel toevallig, op een ochtend,
een ochtend van niets,
vergat ik nog lang en gelukkig te leven.
Ik dacht: wat ben ik nú toch vergeten?
Ik ging alles na wat ik bezat,
klampte me aan vermoedens vast,
wees onwaarschijnlijkheden slechts met moeite af,
trok rimpels, beet op nagels,
draaide seconden om en om,
zei: desnoods ...of: wat er ook gebeurt...
of: ik zal
had overal alles voor over,
maar ik vond niet wat het was
wat ik toen, die ochtend,
toevallig vergat.
