Cello Biennale 2008

Wie heeft er nou een hekel aan de cello? Niet veel mensen, denk ik. Cello staat voor melancholie, voor mooi, voor donkere lage tonen die veel meer het gevoel dan het verstand lijken te raken. Max Bruch schreef voor cello een Kol Nidrei, aangrijpend en melancholiek. Dvorak natuurlijk, het concert voor cello en orkest in B mineur.
Eenmaal per twee jaar aandacht voor alles aspecten van de cello, dat is dus niet teveel gevraagd. De locatie is Amsterdam, het Muziekgebouw aan het IJ, de muziekzaal met het mooiste uitzicht van Nederland. Voor de tweede keer is er de Cello Biennale, met 9 dagen volop aandacht voor alles wat met de cello te maken heeft. Iedere dag begint met het hoogtepunt, zou je kunnen zeggen, want het is inmiddels traditie dat als een soort ochtendgebed er elke ochtend een cellosuite van Bach wordt gespeeld, onder het motto Bach & breakfast.
De opening was zaterdag, met een concert door het Symfonieorkest van Vlaanderen onder Etienne Siebens. Toepasselijk opende de avond met de Ouverture Guillaume Tell van Rossini. De eerste maten worden gespeeld door de cello en dat maakte het werkje heel geschikt voor dit moment. Het is onderdeel van het ijzeren repertoire. Ik miste na afloop de beursberichten. Die hoor je wel als je naar Classicfm luistert. Overdag als ik aan mijn pc werk is klassiek de enige muziek die niet teveel afleidt dus Classicfm staat vaak aan. Weinig gesproken woord en veel muziek. Maar minstens een paar keer per dag erger ik me aan de muziekkeuze, het is echt te voorspelbaar voor woorden wat daar uit de computer rolt. Enfin, Wilhelm Tell komt geregeld voorbij op de playlist.
Solist Joris van den Berg (de concourswinnaar van de vorige Biennale) speelde het eerste celloconcert van Milhaud. Ik moest erg wennen aan zijn verkrampte speelstijl, met veel gekreun, gehijg en grimassen. Het is meestal leuker als het er juist heel makkelijk uitziet op het podium, vind ik.
Een van onze top-cellisten, Quirine Viersen, deed dat beter in een wat theatrale versie van het concert van Vieuxtemps, spannend en erg geconcentreerd. Na de pauze was er nog een modern werk van Dutilleux, 'Tout un Monde Lointain’, ooit geschreven voor Mstislav Rostropovitsj, geïnspireerd op de poëzie van Baudelaire.
Uitkijkend over het IJ in de avond mijmerden we over de celli en vonden het jammer dat we niet gewoon een passepartout hadden voor het hele festival.
Over twee jaar maar eens beter opletten...