Aan het eind van de avond werd de nieuwe cd van deze combinatie gepresenteerd.
De recensie van het fraaie maar brave concert staat op Place de l'Opera.
woensdag 25 juli 2012
Geen jazz in het Concertgebouw
Zo kort na het North Sea Jazzfestival zat de jazz nog in mijn hoofd. Het optreden in de Robeco-serie in het Concertgebouw, midden in een totaal verregende week, was mooi, maar braaf. Sopraan Johannette Zomer en het herenkoor The Gents brachten repertoire van George Gershwin. Het was muziek op niveau, maar de jazzpolitie hoefde niet in te grijpen. Klassieke musici die jazzy gaan doen, het is wel vaker een riskante beweging. De uitvoerenden in het Concertgebouw kozen overigens vooral voor een klassieke aanpak. Ik had moeite met die keuze, omdat de verjazzte muziek van Gershwin vaak zoveel spannender is.
Aan het eind van de avond werd de nieuwe cd van deze combinatie gepresenteerd.
De recensie van het fraaie maar brave concert staat op Place de l'Opera.
Aan het eind van de avond werd de nieuwe cd van deze combinatie gepresenteerd.
De recensie van het fraaie maar brave concert staat op Place de l'Opera.
woensdag 11 juli 2012
Het 37e North Sea Jazz Festival - dag 3
Hoe verleidelijk het ook is om drie dagen North Sea Jazz te doen, het is wat veel. Het lot van de bezoeker is nou eenmaal dat het aanbod vele malen groter is dan je aankan.
Dag twee sloeg ik over, met een paar hele grote namen in de programmering als Rufus Wainwright en Betty Wright. Het optreden van die laatste was wel erg speciaal, zo bleek uit de tv-uitzending van de NTR.
Zondag 8 juli 2012, dag 3: van Schubert tot Rumer
De allerleerste act van dag 3 was de big band van Artez, de kunstopleiding in Arnhem. Een -jawel- jazzversie, geinspireerd op de cyclus Winterreise van Schubert. Net wat teveel pretentie, vond ik, mijn geduld was snel op bij de sympathieke studenten dus ik wandelde naar de Amazon, voor het plus-concert van alweer een legende. Het cliché van de jazz-legende slijt wat met al die grote namen, maar Tony Bennet is wel de verpersoonlijking van de generatie crooners als Sinatra, Crosby en Dean Martin. Bennet (1926) maakt deze zomer een intensieve tournee door Europa.
Het concert werd geopend door dochter Antonia, die enigzins onverwacht het podium betrad. Geen zangeres die veel indruk maakte. Dat deed vader Tony wel, die na twee nummers de microfoon overnam. Hij swingde, zong, deed een dansje en bracht een heel aangenaam programma van oud en nieuw repertoire.
De weg naar de Hudson-zaal was kort en dat gaf de mogelijkheid het begin van het concert van het Brad Mehldau Trio mee te maken. Bijzonder dat de niet geringe hoeveelheid stoelen in de zaal en op de tribune stampend vol zaten met liefhebbers van de complexe pianomuziek van de in Amsterdam wonende pianist.
Door mijn eigen dommigheid zat ik flink wat tijd in de Maaszaal, op tijd voor Amos Lee. Ik had me verheugd op de leuke liedjes van de singer-songwriter die vaak uit mijn iPod schallen.
Pas na een half uur begon ik me te realiseren dat ik niet bij Amos Lee had moeten zijn, maar dat die echt leuke liedjes van Jason Mraz zijn. En die was niet op North Sea Jazz. Een 'senior-moment' heet zoiets tegenwoordig.
Het optreden van nieuwe jonge ster Janelle Monae in de Nile maakte alles goed. Ik stond behoorlijk vooraan bij de show, die met veel energie en veel takke-herrie de zaal in werd geslingerd. Het was niet zo heel veel anders dan vorig jaar, toen ik na 3 minuten al besloot dat ik fan was van miss Monae. Er kwam dit jaar geen nieuwe plaat van haar uit, maar live is ze zo leuk en zo dynamisch.
In deze korte video een fragment van de Monae-hit 'I am alive'
In alles was de overgang naar het volgende optreden mega. Van de gigantische Nile naar een kleine zaal die duidelijk op andere dagen voor congressen gebruikt wordt, de Madeira.
Op het podium een Nederlands trio met Rob van Bavel (piano), Joris Teepe (bas) en John Engels (drums). Ervoor Benny Golson, niet veel minder dan een jazzlegende. Hij speelde met Art Blakey in de Jazzmessengers in de formatie die Moanin' en Blues March op de plaat zette. Moanin' zit nog ergens in mijn collectie op een Blue Note-singletje.
Golson is een eindje in de tachtig, en heeft veel gemaakt. Daar mag hij graag over vertellen. Veel vertellen. Heel veel. Ik denk dat het zijn manier is om de energie van het spelen wat te verdelen. Niet alle verhalen over zijn ervaringen in de jazz waren even spannend. Maar de dag dat hij in New York stond en daar, repeterend met andere musici, het bericht kreeg dat trompettist Clifford Brown was verongelukt, nog maar 25 jaar oud, dat is wel een bijzonder verhaal. De ode, 'I remember Clifford', die Golson later schreef is een klassieker geworden in het jazz-repertoire. Er zijn veel instrumentale versies, maar ook de vocale was een succes, er zijn onder andere uitvoeringen van Carmen, Sarah en Dinah.
Dit is een oudere opname, uit 2005, met Golson en pianist Cedar Walton
En toen was er aan het einde van de avond weer zo'n keuze. Ga ik naar Archie Shepp, die in de jaren '60 en '70 zo toonaangevend was met onder andere een beroemde lp, Blasé, op het exclusieve BYG-Aktuell-label. Maceo Parker, dat kon ook. Wel lekker maar na deze lange muziekdag wat té.
Rumer, de Britse zangeres die zoveel gemak en last heeft van het feit dat haar stem erg lijkt op die van Karen Carpenter. Ze sloot de avond af in de Amazon. Beetje verlegen, en ze had merkbaar last van de mensen in de zaal die wegliepen of binnenkwamen. Op festivals is er veel geloop, dat zegt nooit zoveel over de kwaliteit van het optreden. Daar moet je als artiest tegenkunnen. Rumer moet dat nog leren, ze is vrij jong.
Ik vind haar muziek, beetje ijl en heeeel easy, heel aangenaam om te horen. Ze zong mooie liedjes van haar eerste cd, waaronder 'Slow' en 'Aretha', haar ode aan de Amerikaanse soulzangeres.
Een hoofd vol muziek, een kop vol indrukken en hier en daar een bonkje in de hersens van de vele muziek. Het was weer een mooi festival.
Dag twee sloeg ik over, met een paar hele grote namen in de programmering als Rufus Wainwright en Betty Wright. Het optreden van die laatste was wel erg speciaal, zo bleek uit de tv-uitzending van de NTR.
Zondag 8 juli 2012, dag 3: van Schubert tot Rumer
De allerleerste act van dag 3 was de big band van Artez, de kunstopleiding in Arnhem. Een -jawel- jazzversie, geinspireerd op de cyclus Winterreise van Schubert. Net wat teveel pretentie, vond ik, mijn geduld was snel op bij de sympathieke studenten dus ik wandelde naar de Amazon, voor het plus-concert van alweer een legende. Het cliché van de jazz-legende slijt wat met al die grote namen, maar Tony Bennet is wel de verpersoonlijking van de generatie crooners als Sinatra, Crosby en Dean Martin. Bennet (1926) maakt deze zomer een intensieve tournee door Europa.
 |
| Tony Bennet op North Sea Jazz |
De weg naar de Hudson-zaal was kort en dat gaf de mogelijkheid het begin van het concert van het Brad Mehldau Trio mee te maken. Bijzonder dat de niet geringe hoeveelheid stoelen in de zaal en op de tribune stampend vol zaten met liefhebbers van de complexe pianomuziek van de in Amsterdam wonende pianist.
Door mijn eigen dommigheid zat ik flink wat tijd in de Maaszaal, op tijd voor Amos Lee. Ik had me verheugd op de leuke liedjes van de singer-songwriter die vaak uit mijn iPod schallen.
 |
| Amos Lee in de Maaszaal |
 |
| Janelle Monae in de Nile |
Het optreden van nieuwe jonge ster Janelle Monae in de Nile maakte alles goed. Ik stond behoorlijk vooraan bij de show, die met veel energie en veel takke-herrie de zaal in werd geslingerd. Het was niet zo heel veel anders dan vorig jaar, toen ik na 3 minuten al besloot dat ik fan was van miss Monae. Er kwam dit jaar geen nieuwe plaat van haar uit, maar live is ze zo leuk en zo dynamisch.
In deze korte video een fragment van de Monae-hit 'I am alive'
In alles was de overgang naar het volgende optreden mega. Van de gigantische Nile naar een kleine zaal die duidelijk op andere dagen voor congressen gebruikt wordt, de Madeira.
 |
| Benny Golson |
Golson is een eindje in de tachtig, en heeft veel gemaakt. Daar mag hij graag over vertellen. Veel vertellen. Heel veel. Ik denk dat het zijn manier is om de energie van het spelen wat te verdelen. Niet alle verhalen over zijn ervaringen in de jazz waren even spannend. Maar de dag dat hij in New York stond en daar, repeterend met andere musici, het bericht kreeg dat trompettist Clifford Brown was verongelukt, nog maar 25 jaar oud, dat is wel een bijzonder verhaal. De ode, 'I remember Clifford', die Golson later schreef is een klassieker geworden in het jazz-repertoire. Er zijn veel instrumentale versies, maar ook de vocale was een succes, er zijn onder andere uitvoeringen van Carmen, Sarah en Dinah.
Dit is een oudere opname, uit 2005, met Golson en pianist Cedar Walton
En toen was er aan het einde van de avond weer zo'n keuze. Ga ik naar Archie Shepp, die in de jaren '60 en '70 zo toonaangevend was met onder andere een beroemde lp, Blasé, op het exclusieve BYG-Aktuell-label. Maceo Parker, dat kon ook. Wel lekker maar na deze lange muziekdag wat té.
Rumer, de Britse zangeres die zoveel gemak en last heeft van het feit dat haar stem erg lijkt op die van Karen Carpenter. Ze sloot de avond af in de Amazon. Beetje verlegen, en ze had merkbaar last van de mensen in de zaal die wegliepen of binnenkwamen. Op festivals is er veel geloop, dat zegt nooit zoveel over de kwaliteit van het optreden. Daar moet je als artiest tegenkunnen. Rumer moet dat nog leren, ze is vrij jong.
 |
| Rumer in de Amazon |
Ik vind haar muziek, beetje ijl en heeeel easy, heel aangenaam om te horen. Ze zong mooie liedjes van haar eerste cd, waaronder 'Slow' en 'Aretha', haar ode aan de Amerikaanse soulzangeres.
Een hoofd vol muziek, een kop vol indrukken en hier en daar een bonkje in de hersens van de vele muziek. Het was weer een mooi festival.
zondag 8 juli 2012
Het 37e North Sea Jazz Festival - dag 1
Het was er weer tijd voor. Het vorige North Sea Jazz festival was al weer een jaar geleden en ik had zin in de lawaaiige hectiek van de ongeveer 1000 musici die de festival-programmering vullen in een niet te overzien aantal zalen en concerten. Er veranderen ieder jaar details in de organisatie, meestal zijn dat verbeteringen in de routing enzo en soms is er afscheid genomen van een element (de programma-lanyards zijn dit jaar afgeschaft) maar veel is heel erg hetzelfde.
Alweer het zevende jaar in Rotterdam, dat lijkt iedereen prima te bevallen. Fietsafstand voor zoveel moois, dat is de luxe van wonen in 010.
Als je even op een strategische plek gaat staan, tijdens het festival, en je kijkt wie er aan je voorbijtrekken, dan wordt duidelijk hoe enorm gemengd het publiek van dit festival is, met alle leeftijden en kledingstijlen. Hoewel een dagkaart niet echt goedkoop is - en je om die kaart te mogen kopen nog eens 10 % toeslag betaalt als 'reserveringskosten'- trekt het festival een breed publiek. Er zal ook dit jaar wel weer discussie komen over de mix tussen jazz en andere muzieksoorten, maar die is er elk jaar.
Vrijdag 6 juli 2012, dag 1: Legendes en jong grut
De dag begon al meteen mooi. Bram Stadhouders, een originele musicus, kreeg een compositieopdracht van het MCN en maakte een werk voor gitaar, toetsen en drums, en voor acht leden van het Nederlands Kamerkoor. Spannend om volkomen onbekende muziek te gaan horen, waarvan je een vage verwachting hebt maar waarbij de combinatie verrassend zou worden. Stadhouders schreef ijle koorklanken, die met zichtbaar plezier werden gezongen door de leden van het Nederlands Kamerkoor.
Twee werelden kwamen samen op het podium van de Madeira-zaal en dat gaf een mooi resultaat. Het Kamerkoor is de wereldtop in vocale muziek en hun aanwezigheid op het festival was echt bijzonder. Zulke instant-fusies wil ik wel vaker zien. Een paar leden van het Kamerkoor staan aanstaande dinsdag alweer in het Concertgebouw voor muziek van The Fairy Queen van Purcell. Een tijdreis.
Nog zo'n monument van Nederlandse muziekcultuur, het Metropole Orkest, speelde in de Amazon, die heel vol zat voor het orkest en voor artist-in-residence Joshua Redman. Met wat zangeressen die duetten deden met de tenorist deed de muziek me denken aan de tijd dat 's avonds heel laat op de radio Metro's Midnight Music klonk. Het wekelijkse radioprogramma bestond uit opnamen van het orkest met allerlei grote namen uit de jazz. Joshua Redman blies lyrische lijnen en deed op momenten denken aan Stan Getz, niet de slechtste om mee vergeleken te worden.
Via de Fastlane, zo heet een van de verkeersaders die bezoekers wat sneller het gebouw laat doorkruisen, waren we mooi op tijd in de Hudson. Zo'n moment dat op veel afleveringen van het NSJ wel eens voorkomt, als een echte jazz-legende op het podium staat. Hier was nog meer aan de hand. Pianist McCoy Tyner maakte in de jaren '60 deel uit van het kwartet van John Coltrane. Tyner (1938) had het daarna niet altijd makkelijk, het verhaal gaat dat hij in de jaren '80 taxichauffeur was in New York. Het optreden was extra bijzonder omdat saxofinist Ravi Coltrane deel uit maakte van het kwartet.
Ravi was pas twee toen zijn vader John overleed in 1967. Zijn moeder was pianiste Alice Coltrane, die een paar jaar geleden overleed en met platen als 'Ptha the el Daoud' een eigen naam vestigde in de jazz. Tyner was vitaal, Coltrane was bescheiden en had eerlijk gezegd ook wel enige reden daarvoor. Hij maakte muzikaal niet veel indruk met bloedeloze soli. Echt indrukwekkend was dat Tyner en hij tijdens het optreden een stuk van vader John speelden.
Lichte haast, die beloond werd, om in de Nile te komen. Daar speelde Van Morrison een hele prima set. Hoed, zonnebril en een dik pak, Morisson mag zijn ware ik graag verstoppen. maar hij was goed gemutst. Dat wil wel eens anders zijn, zoals die avond in Carré, een jaar of 10 geleden, toen hij zijn muziek speelde maar tijdens het hele concert niet liet merken dat hij zich bewust was van de aanwezigheid van publiek.
Ik was nog niet binnen, ergens hoog op een tribune, viel net binnen toen Moondance klonk, een stokoud nummer dat nooit gaat vervelen. Er was een korte storing in het geluid maar zelfs daar leek Van zich niet niet echt aan te storen. Wonderlijk hoe goed zijn stem, die hij gebruikt op een manier waar elke klassieke zanger zou gruwen, nog klinkt na al die jaren on the road.
Van de stampvolle Nile met Van Morisson kon je per roltrap naar de Madeira, ook heel vol. Tot in de gangpaden zaten de fans van jazz-diva Rita Reys. Niet een afscheidsconcert, zoals een krant meldde, maar het optreden van de inmiddels tegen de 90 lopende zangeres trok veel bezoekers. Fysiek en vocaal nog behoorlijk vitaal en verder ook her usual self.
Een sneer naar haar begeleider op piano, de briljante Peter Beets ('ja dat was een E-tje he.....'), schmieren met de andere begeleiders, met wie ze er geen genoeg van kon krijgen om te klagen over de warmte. Geen leuke mevrouw om mee te weken, lijkt me. Miss Reys deed het muzikaal verder prima, haar repertoirekeuze ging van bekend (Love for sale van Cole Porter) naar minder bekend (When sunny gets blue van Nat King Cole).
We stonden buiten, bij te komen van de cocktails die Rita muzikaal serveerde, maar rust kwam er niet. Bij de half open Mississippi meldden zich op het podium een aantal heren uit New York, de begeleiders van Samuel Bazawule (een Ghanees die naar New York verhuisde in 2001). Binnen no time was het feest bij Blitz The Ambassador, zoals Bazawule on stage heet met zijn begeleidingsband Embassy MVMT.
In hoog tempo stortten de heren een aangename lawine tyfusherrie over het publiek uit, een mix van hiphop, jazz, soul en funk. Alsof je achterelkaar 3 blikjes Red Bull achterover slaat. Maar dan lekkerder.
Het begon met jong grut, via legendes naar grut en het eindige met de jonge legende, Nile Rodgers. Niet heel gezond meer, maar buitengewoon goed in vorm met een band die de oude tijden van Chic deed herleven. Zijn mega-successen uit de periode eind jaren '70 - begin jaren '80 kwamen voorbij in een set die de Nile even verbouwde naar Studio54 in New York. Niet helemaal die sfeer qua gebouw, maar muzikaal was het een onafzienbare rij hits van Chic, zoals Le Freak en Good Times en die van Sister Sledge, zoals We are family en de klassieker He's the greatest dancer :
Het duo Bernard Edwards en Nile Rodgers maakte voor heel veel anderen hits, die klonken ook. Let's dance, van Bowie, en Like a virgin van Madonna.
En toen was het klaar. Zondag nog een dag.
Als je even op een strategische plek gaat staan, tijdens het festival, en je kijkt wie er aan je voorbijtrekken, dan wordt duidelijk hoe enorm gemengd het publiek van dit festival is, met alle leeftijden en kledingstijlen. Hoewel een dagkaart niet echt goedkoop is - en je om die kaart te mogen kopen nog eens 10 % toeslag betaalt als 'reserveringskosten'- trekt het festival een breed publiek. Er zal ook dit jaar wel weer discussie komen over de mix tussen jazz en andere muzieksoorten, maar die is er elk jaar.
Vrijdag 6 juli 2012, dag 1: Legendes en jong grut
De dag begon al meteen mooi. Bram Stadhouders, een originele musicus, kreeg een compositieopdracht van het MCN en maakte een werk voor gitaar, toetsen en drums, en voor acht leden van het Nederlands Kamerkoor. Spannend om volkomen onbekende muziek te gaan horen, waarvan je een vage verwachting hebt maar waarbij de combinatie verrassend zou worden. Stadhouders schreef ijle koorklanken, die met zichtbaar plezier werden gezongen door de leden van het Nederlands Kamerkoor.
 |
| Bram Stadhouders en het Nederlands Kamerkoor ©ois |
 |
| Metropole Orkest met Joshua Redman ©ois |
 |
| McCoy Tyner en Ravi Coltrane ©ois |
Ravi was pas twee toen zijn vader John overleed in 1967. Zijn moeder was pianiste Alice Coltrane, die een paar jaar geleden overleed en met platen als 'Ptha the el Daoud' een eigen naam vestigde in de jazz. Tyner was vitaal, Coltrane was bescheiden en had eerlijk gezegd ook wel enige reden daarvoor. Hij maakte muzikaal niet veel indruk met bloedeloze soli. Echt indrukwekkend was dat Tyner en hij tijdens het optreden een stuk van vader John speelden.
 |
| Van Morisson ©ois |
Ik was nog niet binnen, ergens hoog op een tribune, viel net binnen toen Moondance klonk, een stokoud nummer dat nooit gaat vervelen. Er was een korte storing in het geluid maar zelfs daar leek Van zich niet niet echt aan te storen. Wonderlijk hoe goed zijn stem, die hij gebruikt op een manier waar elke klassieke zanger zou gruwen, nog klinkt na al die jaren on the road.
 |
| Rita Reys ©ois |
Een sneer naar haar begeleider op piano, de briljante Peter Beets ('ja dat was een E-tje he.....'), schmieren met de andere begeleiders, met wie ze er geen genoeg van kon krijgen om te klagen over de warmte. Geen leuke mevrouw om mee te weken, lijkt me. Miss Reys deed het muzikaal verder prima, haar repertoirekeuze ging van bekend (Love for sale van Cole Porter) naar minder bekend (When sunny gets blue van Nat King Cole).
 |
| Blitz The Ambassador ©ois |
In hoog tempo stortten de heren een aangename lawine tyfusherrie over het publiek uit, een mix van hiphop, jazz, soul en funk. Alsof je achterelkaar 3 blikjes Red Bull achterover slaat. Maar dan lekkerder.
Het begon met jong grut, via legendes naar grut en het eindige met de jonge legende, Nile Rodgers. Niet heel gezond meer, maar buitengewoon goed in vorm met een band die de oude tijden van Chic deed herleven. Zijn mega-successen uit de periode eind jaren '70 - begin jaren '80 kwamen voorbij in een set die de Nile even verbouwde naar Studio54 in New York. Niet helemaal die sfeer qua gebouw, maar muzikaal was het een onafzienbare rij hits van Chic, zoals Le Freak en Good Times en die van Sister Sledge, zoals We are family en de klassieker He's the greatest dancer :
Halston, Gucci, Fiorucci
He looks like a still
That man is dressed to kill
 |
| Nile Rodgers ©ois |
En toen was het klaar. Zondag nog een dag.
dinsdag 3 juli 2012
Leuk doodgaan
Hij zal wel zonder al teveel nadenken zijn gemaakt, de functie om op Facebook een bericht te onderstrepen door het te 'liken'. Daar hoort dan een opgestoken duim bij. In het Nederlands is het: 'vind ik leuk'. Het paste vast niet bij de Amerikaans blijmoedigheid van de ontwerpers van de Facebook-site om opties op te nemen als: 'horrible' of 'immoral', te vertalen met 'vind ik verschrikkelijk' of 'vind ik goor'.
Ongetwijfeld alleen daarom staat het wat raar, de reactie op Facebook door de beroemde Britse muziekjournalist Norman Lebrecht, onder mijn artikeltje over het overlijden van Evelyn Tear.
Ongetwijfeld alleen daarom staat het wat raar, de reactie op Facebook door de beroemde Britse muziekjournalist Norman Lebrecht, onder mijn artikeltje over het overlijden van Evelyn Tear.
Abonneren op:
Posts (Atom)