Het 37e North Sea Jazz Festival - dag 3

Hoe verleidelijk het ook is om drie dagen North Sea Jazz te doen, het is wat veel. Het lot van de bezoeker is nou eenmaal dat het aanbod vele malen groter is dan je aankan.
Dag twee sloeg ik over, met een paar hele grote namen in de programmering als Rufus Wainwright en Betty Wright. Het optreden van die laatste was wel erg speciaal, zo bleek uit de tv-uitzending van de NTR.

Zondag 8 juli 2012, dag 3: van Schubert tot Rumer

De allerleerste act van dag 3 was de big band van Artez, de kunstopleiding in Arnhem. Een -jawel-  jazzversie, geinspireerd op de cyclus Winterreise van Schubert. Net wat teveel pretentie, vond ik, mijn geduld was snel op bij de sympathieke studenten dus ik wandelde naar de Amazon, voor het plus-concert van alweer een legende. Het cliché van de jazz-legende slijt wat met al die grote namen, maar Tony Bennet is wel de verpersoonlijking van de generatie crooners als Sinatra, Crosby en Dean Martin. Bennet (1926) maakt deze zomer een intensieve tournee door Europa.

Tony Bennet op North Sea Jazz

Het concert werd geopend door dochter Antonia, die enigzins onverwacht het podium betrad. Geen zangeres die veel indruk maakte. Dat deed vader Tony wel, die na twee nummers de microfoon overnam. Hij swingde, zong, deed een dansje en bracht een heel aangenaam programma van oud en nieuw repertoire.

De weg naar de Hudson-zaal was kort en dat gaf de mogelijkheid het begin van het concert van het Brad Mehldau Trio mee te maken. Bijzonder dat de niet geringe hoeveelheid stoelen in de zaal en op de tribune stampend vol zaten met liefhebbers van de complexe pianomuziek van de in Amsterdam wonende pianist.
Door mijn eigen dommigheid zat ik flink wat tijd in de Maaszaal, op tijd voor Amos Lee. Ik had me verheugd op de leuke liedjes van de singer-songwriter die vaak uit mijn iPod schallen.

Amos Lee in de Maaszaal

Pas na een half uur begon ik me te realiseren dat ik niet bij Amos Lee had moeten zijn, maar dat die echt leuke liedjes van Jason Mraz zijn. En die was niet op North Sea Jazz. Een 'senior-moment' heet zoiets tegenwoordig.

Janelle Monae in de Nile

Het optreden van nieuwe jonge ster Janelle Monae in de Nile maakte alles goed. Ik stond behoorlijk vooraan bij de show, die met veel energie en veel takke-herrie de zaal in werd geslingerd. Het was niet zo heel veel anders dan vorig jaar, toen ik na 3 minuten al besloot dat ik fan was van miss Monae. Er kwam dit jaar geen nieuwe plaat van haar uit, maar live is ze zo leuk en zo dynamisch.
In deze korte video een fragment van de Monae-hit 'I am alive'


In alles was de overgang naar het volgende optreden mega. Van de gigantische Nile naar een kleine zaal die duidelijk op andere dagen voor congressen gebruikt wordt, de Madeira.

Benny Golson

Op het podium een Nederlands trio met Rob van Bavel (piano), Joris Teepe (bas) en John Engels (drums). Ervoor Benny Golson, niet veel minder dan een jazzlegende. Hij speelde met Art Blakey in de Jazzmessengers in de formatie die Moanin' en Blues March op de plaat zette. Moanin' zit nog ergens in mijn collectie op een Blue Note-singletje.

Golson is een eindje in de tachtig, en heeft veel gemaakt. Daar mag hij graag over vertellen. Veel vertellen. Heel veel. Ik denk dat het zijn manier is om de energie van het spelen wat te verdelen. Niet alle verhalen over zijn ervaringen in de jazz waren even spannend. Maar de dag dat hij in New York stond en daar, repeterend met andere musici, het bericht kreeg dat trompettist Clifford Brown was verongelukt, nog maar 25 jaar oud, dat is wel een bijzonder verhaal. De ode, 'I remember Clifford', die Golson later schreef is een klassieker geworden in het jazz-repertoire. Er zijn veel instrumentale versies, maar ook de vocale was een succes, er zijn onder andere uitvoeringen van Carmen, Sarah en Dinah.


Dit is een oudere opname, uit 2005, met Golson en pianist Cedar Walton

En toen was er aan het einde van de avond weer zo'n keuze. Ga ik naar Archie Shepp, die in de jaren '60 en '70 zo toonaangevend was met onder andere een beroemde lp, Blasé, op het exclusieve BYG-Aktuell-label. Maceo Parker, dat kon ook. Wel lekker maar na deze lange muziekdag wat té.

Rumer, de Britse zangeres die zoveel gemak en last heeft van het feit dat haar stem erg  lijkt op die van Karen Carpenter. Ze sloot de avond af in de Amazon. Beetje verlegen, en ze had merkbaar last van de mensen in de zaal die wegliepen of binnenkwamen. Op festivals is er veel geloop, dat zegt nooit zoveel over de kwaliteit van het optreden. Daar moet je als artiest tegenkunnen. Rumer moet dat nog leren, ze is vrij jong.

Rumer in de Amazon

Ik vind haar muziek, beetje ijl en heeeel easy, heel aangenaam om te horen. Ze zong mooie liedjes van haar eerste cd, waaronder 'Slow' en 'Aretha', haar ode aan de Amerikaanse soulzangeres.

Een hoofd vol muziek, een kop vol indrukken en hier en daar een bonkje in de hersens van de vele muziek. Het was weer een mooi festival.