1001 nachten samengevat in dik 2 uur

Het radiospotje was niet erg overtuigend - en slecht verstaanbaar - en dat de kaarten voor 'Vertellingen van 1001 Nacht' ruim vantevoren in de aanbieding gingen, leek me verdacht. Maar gisteravond bleek in een redelijk gevulde Rotterdamse Schouwburg dat de productie van het Zuidelijk Toneel, met de Ashton Brothers en Marc-Marie Huijbregts, alle kwaliteiten had om een avond aansprekend theater te zijn.
Dat lag aan de rol van verteller/hoofdrolspeler Huijbregts, die zijn tekst kende maar vooral beheerste en met veel gemak schakelde van drama naar humor naar mooie taalvondsten. Deze voorstelling zat vol met mooie volzinnen, die vooral gingen over lust, liefde en alle gedoe dat daarvan komt.
Acrobatiek en bijna absurde vondsten, wat onvoorspelbaarheden zoals een stokoud echtpaar met bejaardenerotiek op een stalen kabel en effecten die soms bijna te snel zijn om ze op te merken.
Allemaal gemaakt met merkbaar plezier. En heel goed gelukt. Nog tot 12 mei in een paar zalen te zien.

Mariska en Robbie even terug op tv

De serie Classic Albums biedt een mooie terugblik op de productie van albums in de popmuziek die er toe doen of deden. Deze keer had maker Dirk Jan Roeleven met veel moeite componist en bandlid Robbie van Leeuwen van Shocking Blue voor de camera gekregen voor een terugblik op het album 'Shocking Blue at home'. Alleen hij en bassist Klaasje van der Wal van de originele bezetting zijn nog in leven. Mariska Veres, de zangeres die een volstrekt uniek bijdrage leverde aan de muziek van Shocking Blue in de jaren '70, is in 2006 overleden. Ook Cor van der Beek leeft niet meer.
De documentaire geeft een geweldige indruk van de (Haagse) beat in de jaren '70 en het succes van Shocking Blue, met herinnering van de manager Cees van Leeuwen, Willem van Kooten en de man die tot nu toe zelden in de media wilde, Robbie van Leeuwen.
Nog tot 5 mei te zien op Uitzending Gemist

Eurovision in Concert 2012: Jedmania

Mijn jaarlijkse duik in de wereld van vlotte liedjes en commerciële deunen die eind mei -dit jaar in Bakoe - wedstrijdje doen wie het beste scoort bij het publiek en de vakjury, dat is EIC. Het Eurovisie Songfestival krijgt in Amsterdam al vier jaar een pre-view en pre-hear tijdens 'Eurovision in Concert'.
Meer dan 20 landen waren aanwezig in de Melkweg gisteravond voor een optreden met hun liedje dat naar Bakoe wordt ingezonden.
In de marge van zo'n dag gebeuren merkwaardige dingen, die je achter de schermen meekrijgt. De Ierse inzending is door de tweeling Jedward, die al erg populair zijn bij de doelgroep: piepjonge meisjes.
De heren hebben eh...markant haar. De zanger die buurland Engeland zal vertegenwoordigen is Engelbert Humperdinck. Hij was niet in Amsterdam, maar zijn beeltenis werd meegebracht door The Schlagerboys, een paar Londenaren die extreem fan zijn van het Songfestival en die alles weten. Zelfs namen als Corry Brokken, Conny Vink hebben geen geheimen voor de heren, en 'Ringeding dag' van Therese Steinmetz zingen ze moeiteloos mee. Op de foto Jedward met de foto's van hun concurrent bij de persconferentie.

De meisjes-fans waren uit Ierland maar ook Duitsland naar Amsterdam gereisd. Ze zaten met enkele tientallen de hele dag in de lobby van het hotel, om kort even hun idolen te ontmoeten. Op verzoek van een filmploeg deden ze, begeleid door de muziek uit een iPhone, het nummer van de heren Grimes. Jedmania in een Nederlands hotel:

De Operamagazine podcast

Sinds een week heeft Place de l'Opera een nieuwe feature: podcasts. Zo is er niet alleen in tekst maar nu ook in geluid berichtgeving over wat er gebeurt in de wereld van opera en vocale muziek. De eerste twee afleveringen, over de presentatie van de Opera Dagen Rotterdam en over de Open Dag van het Muziektheater staan nu online. Abonneren kan ook, via iTunes.

Yannick dirigeert fluwelen Bach

Yannick Nézet-Séguin kan veel. Hij dirigeert vaak het symfonische repertoire en brengt dan wat licht en doorzicht  in stukken van Mahler en Bruckner. Een voor zijn leeftijd imposante staat van dienst bouwde de Canadees op met opera. Hij dirigeerde tot groot enthousiasme van het publiek in 020 bij De Nederlandse Opera Turandot van Puccini en bij The Met in New York was zijn Carmen een groot succes, maar ook Don Carlos van Verdi en Faust van Gounod. In februari jongstleden maakte de dirigent zijn debuut in het Royal Opera House als dirigent van de omstreden Rusalka-productie.

Nézet-Séguin begon echter met Bach, en die componist is hij trouw gebleven. Er is in Rotterdam inmiddels in de Paastijd een traditie met uitvoeringen van afwisselend de Johannes- en de Matthäus Passion-Passion. Dit jaar leidt Yannick het Rotterdams Philharmonisch Orkest, het RIAS Kammerchor en het Jongenskoor Rivierenland in twee uitvoeringen van de Matthäus.

Gisteravond, bij de première, was het bijna vol en vanavond voor de tweede uitvoering is geen kaart meer te krijgen. Rotterdam loopt altijd uit voor Yannick, die structureel beloond wordt met een extra hard opkomstapplaus.

Met het openingskoor zet een dirigent eigenlijk al meteen zijn handtekening voor de rest van de avond. De basiskeuzes voor tempo, klankkleur en volume kun je aflezen aan de eerste maten. Het eerste wat gisteravond in mijn hoofd opkwam was: 'fluweel'. Een lichte, transparante Bach kwam uit de instrumenten en uit de kelen van de zangers. Vocaal was het programma vrij zwaar bezet, met 30 leden van het -gemengde- jongenskoor en samen 36 zangers in de koren I en II. De benadering van Nézet-Séguin doet veel van de discussie over hoe je Bach moet spelen snel vergeten.

bron: website RPHO

Niet dat het allemaal groot en romantisch was. Prominent was de theorbe onderdeel van het continuo. De levendigheid van de dirigent zat in het vrij hoge speeltempo, en daarom was het mooi om te horen hoe Yannick geraffineerde stiltes liet vallen, die zo gedoseerd een enorm dramatisch effect hadden.
Zoals je vaker ziet hadden de jongens en meiden van het 'jongenskoor' wat moeite om lang stil te zitten. Alleen daarom al was het een goed idee dat de jongeren op meer plaatsen in het eerste deel werden ingezet. Dat zie je zelden maar het klinkt prima.

De zangers, daarover was ik wisselend tevreden. Paul Agnew was een expressieve evangelist, die af en toe dingen deed die je niet vaak hoort in die rol. Thomas Oliemans heeft alles, uitstraling, stem, volume en expressie, om een hele fraaie Christus-rol te zingen. Dat bleef hij consequent doen, ook in het laatste deel als er in de strofe ''Eli, Eli, lama sabachthani' veel van de zanger gevraagd wordt.

Markus Werba bleek een bariton met een lichte rock 'n roll-uitstraling. Hij kon slecht stilzitten en tikte enthousiast mee met sommige stukken van het orkest. Goede stem.
Nogal teleurstellend waren de dames. Dat viel vooral tegen bij het aandeel van Miah Persson. Die heeft, halverwege de 40, een enorme reputatie op de Europese opera-podia. Hier in de Doelen, opgesteld achter het orkest, kwam ze niet goed uit de verf. Dat gold ook voor alt Renata Pokupic. Mooi, maar met te weinig volume om over het orkest uit te komen. De nuances vallen weg als je alleen de hoge passages hoort.

'Stop eating, start singing'

In de doorgaans nogal serieuze wereld van de berichtgeving over opera en vocale muziek mag het soms even losser. Place de l'Opera plaatste afgelopen zondag, op de eerste dag van de maand, een bericht over een Engelse arts die zich zorgen maakte over de eetpatronen van operazangers en -zangeressen. Alle slechte voedingsmiddelen weg uit de kantines van operahuizen en concertzalen, dat wilde mevrouw Giovannesta Bartolo.
,,Een Violetta die meer weegt dan 75 kilo is ridicuul. En gezien zijn extreem actieve seksuele activiteiten kan een Don Giovanni simpelweg niet meer wegen dan pakweg 80 kilo”

Place de l'Opera

Zangers en publiek wonden zich nogal op over de uitspraken van de arts, gedaan in een interview met de BBC Radio 3, de klassieke muziekzender. Enkele reacties op de website van de BBC waren:
-'Uw opmerkingen zijn buitengewoon beledigend'

-'Blimey… Gordon Ramsay vloekt voortdurend in de keuken, maar eigenlijk doet u precies hetzelfde in het operatheater!'

Ze legde de schuld overigens vooral bij het publiek, dat voor, tijdens en na operavoorstellingen veel en slecht zou eten.
'Hoe kan je van operazangers verwachten dat ze slank blijven terwijl hun publiek voortdurend eet? Men eet uitgebreide maaltijden voorafgaand aan het bezoek aan een voorstelling, er is patisserie in de pauzes en een stevig glas na afloop. Ik was onlangs in Nederland. Daar drinkt men in de pauze grote hoeveelheden koffie, met flink wat suiker. Er worden candybars verkocht in de pauze en men dient te beseffen dat ook pepermunt vol calorieën zit'.

Niet de zangers zijn het probleem, het is het publiek dat de eetcultuur rond opera in stand houdt, zo luidt de analyse van Giovannesta Bartolo. Voor het Engelse operapubliek heeft ze een ‘survey’ opgesteld, zodat in kaart kan worden gebracht hoe het zit met de eetzucht van operabezoekers. Ze eist op basis daarvan actie van de National Health Service.

Het bericht vermeldde dat speciaal voor de lezers van Place de l’Opera de ‘Fat singers survey’ naar het Nederlands vertaald was, zodat ook zij kunnen meten of ze ongewenst eetgedrag vertonen dat het probleem van te dikke zangers in stand houdt.
Het complete verhaal over dokter Bartolo staat hier

Place de l'Opera

Er werd door een aantal lezers gereageerd en twintig mensen klikten de survey aan en gaven antwoord op de vragen naar hun eetgewoonten. Een paar dagen later publiceerde Place de l'Opera de uitkomsten van het onderzoek.

Conclusie: veel lezers hebben een gezond eetpatroon. Een meerderheid van 58 procent gaf aan slechts een lichte maaltijd voor een opera-uitvoering te eten. En maar liefst 72 procent toonde zich zeer wilskrachtig door nooit in de verleiding te komen door de gebakjes van Holtkamp in de foyer van De Nederlandse Opera. 

Opvallend genoeg krijgen maar weinig lezers honger bij het beluisteren van Maria Callas of dorst bij de stem van Juan Diego Flórez. Maar gelukkig controleert bijna driekwart van de lezers wel altijd de datum als een bericht de dag na 31 maart verschijnt…

De 'Fat singers survey' staat hier.

Net voor het verschijnen van het tweede artikel werd op Radio 4 het programma Podium uitgezonden. Dat bracht het bericht over dokter Giovannesta Bartolo ook. Maar....hadden ze nou door dat het niet helemaal serieus was? Oordeel zelf bij een korte montage van het programma van dinsdag 3 april.

'In manus tuas...'

Het podium hoeft niet altijd vol te staan met dikbetaalde en hoogopgeleide musici om een mooie avond te hebben in een muziekzaal of een theater. Dat bleek weer eens bij de uitvoering van het Utrechts koor Decibelle, waar ik gisteravond was. Een concert in paasstemming, maar zonder de te voorspellen muziek van Bach, Händel of een andere bekende passie-schrijver. Bach klonk wel, maar de zang was uitsluitend instrumentaal. De Sonate in g en de Partita nr 2 van Bach werden door violiste Quirine van Hoek tussen de koorstukken door gespeeld.

Componisten die mij niet bekend voorkwamen, zoals Anerio, Lotti en Homilius, bepaalden de toon in het eerste deel van het concert. De talen waren Duits en Latijn, het geluid complex, zoals in de meerstemmige compositie 'Crucifixus á 8' van Antonio Lotti, die vanaf 1689 organist en zanger was in de San Marco in Venetië.

'Ad sextam autem horam' was een modern lied van Lenneke Oudkerk, dat ze componeerde op tekst uit het Mattheus-evangelie. Ze had de spanning in dat moment uit het lijdensverhaal op magnifieke wijze vertaald naar muziek in een lied dat voor mij langer had mogen duren. Lenneke Oudkerk was bij het concert aanwezig en deelde in het slotapplaus.

De grootste compositie van het concert was 'Les sept paroles du Christ sur la croix' van Charles Gounod. Gounod's toonzetting van de 'Kruiswoorden' is op zijn minst beïnvloedt door zijn studie van het werk van Palestrina, tijdens een verblijf van drie jaar in Italië.

Het werk kreeg een vlekkeloze uitvoering, die in de Utrechtse Geertekerk een bijna ideaal akoestisch decor had. Na de voorlaatste woorden, 'het is volbracht' was er niet, zoals bij Frans Bruggen afgelopen donderdag in de Doelen, een stilte, maar wisselden de zangers even van plaats voor het slotdeel, dat een andere muzikale setting vroeg.

Het Paas-concert van Decibelle was een mooie, zeer eigen benadering van de passie-tijd en de muziek die daarin past. Voor de uitvoering en die originele aanpak verdienen koor en dirigent Marc Hoogsteden groot respect.