Vandaag posters, veel posters en nog meer flyers. En toen een verrassende, originele film. Un nuage dans un verre d'eau begon als een leuke Franse film over een oudere Egyptenaar en zijn Roemeense buurvrouw maar ontspoorde aangenaam naar een magisch-realistisch puzzelspel over de moord op de man. Als zijn buurvrouw hem na zijn overlijden vraagt hoe het allemaal zo gekomen is, moet hij het antwoord schuldig blijven, In de loop van de film vallen de puzzelstukken op hun plaats. En zo weet de dode man ook uiteindelijk hoe en waarom hij aan zijn einde kwam.
Weinig te lachen in een trage, fraaie en indrukwekkend geacteerde film over een Koerdische familiegeschiedenis tussen 1979 en 2009. In Voice of My Father zitten korte dialogen tussen vooral moeder en zoon over de afwezige vader en de broer. Een piepkleine vertelling van grote ellende. Echte festivalfilm die we tijdens de wereldpremière zagen.
Na de VPRO-dag ging het op vrijdag verder met het aandoenlijke Bachelor Mountain. Daarna de blockbuster Hugo, het wat trage Stateless Things en de mooi gemaakt tocht van een vrouw langs slachtoffers van het geweld tegen de Koerden, Future Lasts Forever. Weekend bleek een praatfilm voor 2 heren die toch interessante thema's opwierp. Voor Wuthering Heights was de regisseur aanwezig voor een Big Talk, haar verhaal hielp in het snappen van de keuzes die ze maakte bij de verfilming van de Engelse klassieker.
Later meer.
Het 41e Filmfestival Rotterdam is begonnen. Dit jaar kan ik vóór maar ook achter de schermen kijken en dat geeft wel een extra dimensie aan het meemaken van een van de leukste evenementen van het jaar in de stad. Per traditie begon het voor mij met de VPRO Previewdag, waarop je- enigzins afgeschermd van de open programmering- de kans krijgt veel films te zien voordat ze op het festival in première gaan.
The loneliest Planet
De dag opende met wat niet de meeste flitsende film van het festival bleek. Een jong Amerikaans stel met trouwplannen maakt een toch met een gids door de Georgische Kaukasus. Indrukwekkende beelden van de natuur en het landschap wisselden af met gesprekken tussen het stel en de gids. De onderhuidse spanning culmineert als er dingen fout gaan. Weinig tekst en veel beeld in een film die het met wat meer dialoog voor mij beter zou hebben gedaan. Hier staat de complete beschrijving van The loneliest Planet.
Le Havre Meteen na het festival zal Le Havre in de bioscopen gaan draaien. Grote film die op een originele manier het verhaal vertelt van een oude schoenpoetser in de Franse havenstad Le Havre die zich over een Afrikaanse jongen ontfermt. De jongen komt uit een container gewandeld en zet het leven van de schoenpoetser en zijn Finse vrouw op zijn kop.
Beetje absurd, beetje Amelie maar ook een tikje Dany Boon. Mooie locaties in het Le Havre van vandaag met wonderlijke nostalgische details in de cafés en het ziekenhuis.
Shame Grote stadsfilm die in New York laat zien hoe het leven van een succesvolle man eruit ziet. De man, een mooie rol van Michael Fassbender is druk maar ook sexverslaafd. Het dagelijkse leven van werken, sex en uitgaan verandert drastisch als zijn zusje, gespeeld door Carey Mulligan, inbreekt in zijn appartement en zijn leven. In het verhaal van de film zit wel erg veel moraal, de titel Shame verwijst daarnaar, maar als je gewoon kijkt zie je adembenemend mooie beelden van New York en hoe je daar met veel geld kunt wonen en leven. De muziek is weliswaar ondersteunend aan het verhaal maar de kleine fragmentjes John Coltrane en Blondie zijn buitengewoon treffend.
Michael Fassbender in Shame
Nana Op de boerderij waar Nana in de zomer verblijft wordt op ouderwetse wijze een varken geslacht. Pittig begin van een film die als idee de moeite waard is: het leven op de boerderij bezien door de ogen van een vierjarig meisje. Er is gedoe tussen haar ouders en dat verhaallijntje loopt langs deze mooi gefilmde maar niet superinteressante film van een maakster, Valérie Massadian, die ook fotograaf is. Dat kun je zien.
The Descendants Dat George Clooney een goede acteur is laat zich raden, maar het was mij nog niet zo opgevallen vóór het bekijken van zijn nieuwste film, The Descendants. Daarin is hij een vader die ineens van alles met zijn dochters moet omdat de moeder in coma ligt.
The Descendants
De setting is Hawaï, een plek waar ik nog maar zelden een gedachte aan gewijd heb, moet ik zeggen. Toch werkt het wel, ook door de muziek van het eiland, die je normaal gesproken weinig hoort. Als ik de film moet typeren zou ik zeggen 'Woody Allen meets the Coen Brothers op een dag dat ze zich allemaal wat inhouden'. Aanbevolen.
Play Het was kinderdag op de VPRO-Previewdag, met veel films waarin kinderen een grote rol spelen. Dat was het duidelijkst in de film Play. Jongetjes van rond de twaalf worden in een winkelcentrum aangesproken door wat oudere jongens. Het verhaal van de film is gebaseerd op de originele dossiers van de politie. Ik was het na een dik halfuur wel zat. Geen idee dus hoe het afliep.
Zowel het NJO Symfonieorkest als de Dutch National Opera Academy bieden professionele musici en zangers de kans hun opleiding te toetsen aan de praktijk en ervaring op te doen. Tijdens hun wintertoernee waren ze ook in de Rotterdamse Doelen. Moderne opera's van Knussen en Ravel, met als rode draad de (fantasie)wereld van het kind, stonden op het programma van het optreden afgelopen zondag. Geen volle bak, maar wel veel publiek en vooral ouders en familie in de zaal. Het was een professioneel gemaakte productie die zelfs in de lastige Doelenzaal een sfeervolle enscenering kreeg.
Na twee treurig stemmende berichten over mensen die ons ontvielen, tijd voor wat opgewekters. De vertoning van de matinee van de Metropolitan Opera in New York, gisteravond in de Pathé, maakte behoorlijk vrolijk. Helemaal barok was het niet meer, maar het was lekker showy. Soms liep de regie gevaarlijk dicht langs de camp-rand maar het bleef buitengewoon genietbaar wat schrijver Jeremy Sams en regisseur Phelim McDermott hadden gemaakt. Placido werd 71 gisteravond als Neptunes, Luca Pisaroni zag er niet uit en Joyce DiDonato - binnenkort komt ze naar de Doelen met Ariodante - was geweldig.
Rudi van Dantzig is dood. Hij werd geboren in 1933.
Hij was een van de mensen die als choreograaf, schrijver en als publiek figuur een eigen, kwetsbaar maar onmiskenbaar stempel heeft gezet op de Nederlandse cultuur. Zijn eerste choreografie ging in première in 1955.
Een wat stijle man, waar - zo vertelde een collega op de radio - ook wel mee te lachen viel. Iemand die een enorme invloed heeft gehad op de manier waarop oude muziek in Nederland en daarbuiten wordt gespeeld. Hij nam als eerste de cantates van Bach op.
De klavecinist, organist en dirigent noemde zichzelf een 'tussenhandelaar in muziek'.
Tot in december van het afgelopen jaar trad hij op. In Parijs werd een moeizaam concert zijn laatste.
In september 2010 hoorde ik Leonhardt in Dordrecht. Hij speelde op het orgel van de Grote Kerk. Bach natuurlijk.
Een stijle man, in een nette regenjas, zo staat hij op de foto die ik daar maakte.
Schouwburgdirecteur Jan Zoet, die de omroep in de foyer bediende bij het aankondigen van de voorstellingen gisteravond, zei het nogal kort en krachtig: 'De voorstelling in de Grote Zaal gaat zo beginnen, 020 in 010'.
In Rotterdam zal niet vaak een Gijsbrecht van Amstel opgevoerd zijn, maar deze week stond 'Het Toneel Speelt' met de Vondelklassieker een paar avonden in de Rotterdamse Schouwburg. Een traditie in Amsterdam van al 350 jaar, en met de laatste honderd jaar standaard met nieuwjaar in de Stadsschouwburg. In de jaren '60 van de vorige eeuw is die traditie verdwenen.
Ronald Klamer, de dramaturg, zegt het zo op de site van Het Toneel Speelt: 'Drie eeuwen traditie en vernieuwing werd toen met een nonchalant gebaar van tafel geveegd. Eind jaren zestig van de vorige eeuw gebeurde dat. Waarom? Omdat er iets stuk moest. En pas decennia later begint het besef door te dringen dat wat ooit is stukgemaakt, dat je dat niet zomaar terugkrijgt. Daarom is de Gijsbrecht van Amstel spelen ook een daad tegen onverschilligheid. De vraag 'waar komen wij vandaan' is misschien toch een betere vraag dan de veelgestelde 'waar gaan we naar toe'.
Meer dan drie eeuwen na dato klinkt de tekst oud, klassiek, ingewikkeld. Ik herinner me de fragmenten van Albert van Dalsum, met rollende rrrr en met het pathos dat toen hoorde bij toneelspelen. Ellen Vogel, in de jaren '60 een indrukwekkende Badeloch. Ze komen voorbij in het filmpje.
De vraag is: werkt het? De moderne vormgeving, de oude tekst, met jonge en zelfs piepjonge acteurs?
Het antwoord is ingewikkeld. Het is een prachtige voorstelling, alleen het initiatief verdient al grote lof. Maar de zinnen van Vondel zijn te lang, ze zitten soms in de weg en de driehoek van het spel van de acteurs, hun subtext en hun tekst is meestal niet congruent. Snelle beweging met zulke statige tekst, dat wringt toch. Soms won de tekst het, dan had je even de aandacht voor de schoonheid van Vondels taal. Soms won het spel, de emotie, de handeling. Dan viel de tekst bijna weg.
Carine Crutzen als Badeloch balanceerde mooi met de driehoek, Bart Klever deed dat prima. Mark Rietman was schor en soms te snel. De rijen waren prachtig, door een statige Marisa van Eyle. Zij nam echt de tijd, had een mooi tempo en had een rol waarin de tekst goed tot zijn recht kwam. De jonge acteurs beiden nog op de Toneelschool waren uitstekend: Reinout Scholten van Aschat en Leander de Rooij.
Als er niet wat klierderige scholieren achterin de zaal voor hun omgeving de avond aardig verpest hadden zou ik zeggen: verplichte cultuurhistorie voor iedereen onder de...eh......70.
De complete tekst van Vondel staat hier online.
