Aardige jongens

In Almere is natuurlijk alles modern. De huizen, de straten, de restaurants en ook de nieuwe Schouwburg. De foyer heeft licht dat witter is dan Marco ooit bij elkaar kan zingen en de zaal heeft een misantrope vierkanterigheid, vormgegeven in stemmig zwart en grijs. Dat het op deze novemberavond toch nog leuk&mooi zou worden lag meer aan het gezelschap en aan het programma: Aardige jongens, het drietal Henny Vrienten, Frank Boeijen en Henk Hofstede op reis door Nederland.
Op het podium lijkt het wel wat op een huiskamer, vol instrumenten en met op de achtergrond fraaie multimedia van Henk Hofstede. Aardige jongens, die een beetje ingehouden keten en die al die muziek met een grote vanzelfsprekendheid spelen. Oude hits van Boeijen, zoals 'Koud in mijn hart', Nits-klassiekers als 'JOS-days' (omdat het in het Nederlands moest werd het JOS-vlees) en 'Een nacht alleen' van Doe Maar. Verhalen achter de liedjes, grappen over de parallel met de Toppers en vooral mooie muziek. Niet achterhaald, eigenlijk ook niet nostalgisch, eerder tijdloos. Het deel na de pauze moest ik missen, jammer want het was mooi en inspirerend.

Immortal Bach

Het zal technisch wel niet kunnen, maar de ruim 5 minuten die 'Immortal Bach' van Knut Nystedt duurde, heb ik mijn adem ingehouden. Het koor van de Bachvereniging had zich in 5 groepen verdeeld over de zaal van het Muziekgebouw aan het IJ, en zong de muziek van Nystedt, gebaseerd op een koraal van Bach. Het klonk ijl, het was buitengewoon spannend en het was eigenlijk het hoogtepunt van het concert op deze. Deze opname op YouTube biedt ook nog de originele tekst van het koraal van Bach.


16 November, een koude zondag aan het IJ. Het koor en 3 solisten van de Nederlandse Bachvereniging, ooit opgericht om de muziek van JS zo authentiek mogelijk uit te voeren, speelden in Amsterdam.
De najaarstoernee van de Bachvereniging had als thema 'Immortal Bach'. Muziek van Bach, maar ook werk van andere componisten. Josquin Des Prez (1451-1521), geboren in Noord-Frankrijk en als componist actief geweest in Aix-en-Provence en Parijs schreef een Stabat Mater en enkele mariamotetten. Des Prez was het stijlicoon van de periode voorafgaand aan die van Bach, de Renaissance. Bijzonder was het idee om ook werk te programmeren van de eigentijdse compinst Nystedt (1915), sterk beinvloed door Bach.
Viool, cello en orgel als instrumenten en verder de fraaie stemmen van het koor. Ieder jaar natuurlijk in de Mattheus Passion te horen maar ook met thematische concerten als dit. Op de planning staat een tournee met de muziek van Henry Purcell, begin 2009.

El Olvido - Vergetelheid

Het dagelijks leven in Lima, Peru. Wonen en werken van mensen in de horeca in de schaduw van het presidentieel paleis, kinderen die op allerlei manieren geld verdienen. Het was niet omdat ik daar meer van wilde weten dat ik van de week naar El Olvido ging kijken. De naam Heddy Honigmann, Nederlands documentairemaakster die in Lima werd geboren, maakte me wel nieuwsgierig. Haar vorige film, Forever, over de mensen op de Parijse begraafplaats Pere Lachaise, was in al zijn stilte en kalmte indringend en van een prachtige, trage melancholie. Op basis van die ervaring wilde ik de nieuwe Honigmann, net in premiere gegaan op het Nederlands Filmfestival, graag zien.
Hoewel documentaires vooral voor tv worden geproduceerd - deze is een project van o.a. IKON en ZDF - is het eigenlijk een eerbetoon aan de maker als je ervoor naar de bioscoop gaat. Ongestoord en geconcentreerd in het donker, dat is toch een heel andere kijkervaring dan op tv thuis met alle afleiding van dien.
El Olvido bestaat uit portretten van mensen die niet tot de elite van Lima behoren. Horecamensen, zoals de barman die aan de hand van de nationale cocktail de politieke verhoudingen en historie kan uitleggen. Kinderen op straat die blijmoedig voor de zoveelste keer die dag met acrobatiek wat kleingeld proberen te verdienen. En het jongetje Henry, afkomstig van het platteland, dat met schoenpoetsen de kost verdient en dus geen tijd heeft voor school. "Heb je mooie herinneringen? Nee.....Heb je slechte herinneringen?... Nee.....Heb je dromen?.....ik droom nooit."
Alleen voor dat gesprek is het al zinvol om naar de bioscoop te gaan. En ook voor de fraaie beelden, de uitmuntende montage waarin elk shot raak is, de muziek, de mogelijkheid die Honigmann je geeft om te zien wat je normaal niet ziet, om in de ogen van de inwoners van Lima te kijken.
En wat mij betreft worden alle makers van 'reality-tv' verplicht deze documentaire te zien. Om te zien hoe het ook kan.