Het dagelijks leven in Lima, Peru. Wonen en werken van mensen in de horeca in de schaduw van het presidentieel paleis, kinderen die op allerlei manieren geld verdienen. Het was niet omdat ik daar meer van wilde weten dat ik van de week naar El Olvido ging kijken. De naam Heddy Honigmann, Nederlands documentairemaakster die in Lima werd geboren, maakte me wel nieuwsgierig. Haar vorige film, Forever, over de mensen op de Parijse begraafplaats Pere Lachaise, was in al zijn stilte en kalmte indringend en van een prachtige, trage melancholie. Op basis van die ervaring wilde ik de nieuwe Honigmann, net in premiere gegaan op het Nederlands Filmfestival, graag zien. Hoewel documentaires vooral voor tv worden geproduceerd - deze is een project van o.a. IKON en ZDF - is het eigenlijk een eerbetoon aan de maker als je ervoor naar de bioscoop gaat. Ongestoord en geconcentreerd in het donker, dat is toch een heel andere kijkervaring dan op tv thuis met alle afleiding van dien.
El Olvido bestaat uit portretten van mensen die niet tot de elite van Lima behoren. Horecamensen, zoals de barman die aan de hand van de nationale cocktail de politieke verhoudingen en historie kan uitleggen. Kinderen op straat die blijmoedig voor de zoveelste keer die dag met acrobatiek wat kleingeld proberen te verdienen. En het jongetje Henry, afkomstig van het platteland, dat met schoenpoetsen de kost verdient en dus geen tijd heeft voor school. "Heb je mooie herinneringen? Nee.....Heb je slechte herinneringen?... Nee.....Heb je dromen?.....ik droom nooit."
Alleen voor dat gesprek is het al zinvol om naar de bioscoop te gaan. En ook voor de fraaie beelden, de uitmuntende montage waarin elk shot raak is, de muziek, de mogelijkheid die Honigmann je geeft om te zien wat je normaal niet ziet, om in de ogen van de inwoners van Lima te kijken.
En wat mij betreft worden alle makers van 'reality-tv' verplicht deze documentaire te zien. Om te zien hoe het ook kan.
