Paris je t'aime

De dvd van de film 'Paris je t'aime' is uit. De film bestaat uit een aantal losse filmpjes die allemaal in vijf minuten het verhaal vertellen van een romantische ontmoeting in één van de wijken van Parijs. Het resultaat is een collectief werk over de liefde, het moderne Parijs gezien door de ogen van internationaal vermaarde regisseurs.
Absoluut hoogtepunt is: '14th Arrondissement'. Regisseur Alexander Payne schreef het speciaal voor de Texaanse actrice Margot Martindale en het is het enige deel waarin het niet gaat over liefde tussen mensen maar over liefde van en voor een stad.
In aandoenlijk Frans vertelt 'Carol', een postbode die voor het eerst en alleen in Parijs is over haar ervaringen aan haar mede-cursisten thuis in de USA. Op het net vond ik in redelijke kwaliteit dit fragment

Dutch Blend Meeting '08

De keuze was ruim, op deze zaterdag in Rotterdam: Neil Diamond in Ahoy (ben ik te jong voor), voetbal in de Kuip (maar ik had niks oranjes om aan te trekken), Gergjev met Brahms in de Grote Zaal van de Doelen (zijn afscheid, maar hij komt nog wel ns terug). En de finale van het ESF...
Het werd: de indoor-opmaat van het Dunya-festival, Dutch Blend Meeting 2008, in alle andere zalen van de Doelen. Met Dunya regent het vrijwel altijd en dat zal dit jaar wel niet anders zijn, dus dan is de binnen-versie met notabene roltrappen die je van de ene naar de andere zaal brengen een mooi alternatief. 'World music from the Netherlands' is het motto van deze tweedaagse.Mijn route begon bij the New Cool Collective die in de wat congres-achtige Burgerzaal de sfeer er meteen goed inbliezen. Knisperende, oerstrakke jazz vol van soul en latin-invloeden met een hoofdrol voor het koper én een aangenaam uitgebreide bijdrage van gitarist Anton Goudsmit. Hier staat een concertopname op het eigen videokanaal van Paradiso.Beneden in de expohal stond de Amsterdam Klezmer Band. Balkan- en Klezmermuziek met veel vaart en swing, en soms een beetje humor zoals in dit 'De Chassid in Amsterdam':
Ik hou heel veel van koffie,
drink de sjabbes wijn,
eet gefilte fisj,
maar nooit eet ik geen zwijn,
ga dan naar de markt,
haal kip voor in de soep.
voer de joodse handel,
oi! ik voel me goed

Echt verrassend vond ik het duo Dina Medina en Carlos Matos. Medina is een Schiedamse met Kaapverdische roots die o.a. met Fernando Lameirinhas werkte. Ze heeft een mooie donkere stem waarmee ze de 'morna', de Kaapverdische blues, met veel kracht en passie zingt. Pianist Carlos Matos, ook al geboren in deze regio maar ook met stevige Kaapverdische wortels, speelde erg mooi op Fender-Rhodes maar vooral op een hele echte Steinway. Het duo maakte een erg gelukte mix van jazz en de muziek van Cabo Verde. Binnenkort in flink wat theaters te zien, trouwens.
[Nokiapics: ©ois]

De kunstcollectie 4

Het was de tijd ruim vóór de aankopen van kunst. De jongenskamer in het oude huis met behang dat soms een klein tikje losliet, affiches, lekker praktisch en het was mode. Ik herinner me een poster van Shellina Premix met de Shoes op brommers. Er hingen maankaarten, want daar kwamen in die tijd wel eens Amerikanen met een Apollo. Van de week, in de krant. Ineens kwam er een beeld terug, helemaal vergeten. Plaatje van een affiche dat in die tijd prominent in mijn kamer hing. Een tijdsbeeld, zou je kunnen zeggen. Het wordt bewaard in een archief van de Koninklijke Bibliotheek.
Ik had weliswaar geen Puch, nou ja een Puch maxi die ik soms leende, maar de poster gaf mijn kamertje een enorm stoer accent.

Long hot summers door de eeuwen heen

Dit jaar toch maar geen vaag zomerhitje van godbewaarme Jody Bernal of andere crap. En als er per ongeluk niks leuks nieuws opduikt, bombarderen we Long hot summer gewoon tot zomerhit. Hebben we tenminste nog keus. Een vegelijkend warenonderzoekje:

Moke uit 2007


Style council, begin jaren '80



Galaxy Lin uit '75

4 mei in Rotterdam

[Nokiafoto:©ois]
Oorlog heeft - zo bedacht ik vanmorgen - behoorlijk wat kunst opgeleverd. Over de oorlog, vóór de oorlog, tegen de oorlog. Geen zin om voorbeelden vóór te bedenken. Tegen zijn er zat, van verstopte Nederlandse protesten in de oorlog tegen de bezetter tot Country Joe Macdonalds' Come on all you big strong men, Uncle Sam needs your help again.
Over de oorlog, ook heel veel. Het oudste dat ik ken, van iedere dag erlangs lopen als kind, is 'De verwoeste stad' van Zadkine. Onthuld in 1953, als een van de weinige monumenten die in die tijd werden gewijd aan de oorlog in Rotterdam. Indringend, het beeld van de stad waar het hart uitgerukt is. Rotterdammers noemen het overigens, met de typerende non-poezie, kortweg Jan Gat.
Vanavond staan er weer mensen op de Coolsingel, oud én jong. Omdat herinneren en gedenken zinvol blijft. Ook als er niet zoveel mensen meer zijn die het kunnen navertellen...

'Er leven haast geen mensen meer'

Er leven niet veel mensen meer die het hebben meegemaakt
De vijand heeft er ongeveer eenderde afgemaakt
Die slapen in een jutezak, de Burmahemel is hun dak
De kampen zijn verlaten, leeg de cellen
Er leven niet veel mensen meer die het kunnen navertellen

Wim Kan