La fin du tour a Utrekt: 26-2-08

[foto: (C)ois]
Julien Clerc had er zin in, in "Utrekt", deze avond. En hoewel het de laatste avond was van een lange tour, leek er geen vermoeidheid te zijn. Egbert Verhees (r.)en Fred Renaudin (l.) speelden een mooi klanktapijtje onder de nog altijd stevige stem van JC. Mijn favorieten kwamen voorbij, zoals Fais moi une place, Utile, Double Enfance en het met veel suggestie aangekondigde Une vie de rien waarvoor Carla Bruni de tekst schreef. Vergeleken met Carré vorig jaar niet veel verassingen maar een mooie show, met een geconcentreerd publiek en een geconcentreerde zanger, die alle teksten er zonder 'prompteur' moeiteloos uitkrijgt.
Dit was de setlist op het podium, naast de monitor:

Véro a Liège: frissons assurés

Rij 3 van het Theatre Forum in Luik, 23 februari 08, op aanraakafstand van je idool van alweer enkele decennia: Veronique Sanson 'en pleine forme', stevige band, swingende choristes, het koor Equinox als gasten. Bahia, Vancouver, Amoureuse, Indestructible, Sans regrets, Je me suis tellement manqué, Alia Souza, Sad Limousine, Rien que de l'eau. Het was een topavond!
Dit zijn de foto's:
[foto's: (C)ois]

Geen recensie, geen rapportcijfer, wel foto's en een filmpje die de herinnering in stand houden.
[video: (C)ois]

Het Bachseizoen 08: de Johannespassion

In 2001 voerde de Nederlandse Bachvereniging de oerversie van de Johannespassion, de eerste van vier bekende versies, voor het eerst uit. Deze versie stamt uit 1724/1725. En net voor ze naar Japan vertrokken deed Jos van Veldhoven met zijn ensemble de Doelen aan. Kleine bezetting, totaal 20 musici/zangers op het podium. Een ingehouden passie die, geheel conform de harde afspraken die Bach met het bestuur van de Thomaskirche in Leipzig maakte, geen theatrale elementen kent. Niet zoals in de Mattheus donder en bliksem, het voorhang van de tempel scheurt wel maar dat hoor je haast niet en de aarde beeft ook een stuk minder. De kleine bezetting maakte het een bijna cantate-achtige passie. Mooi, met glansrollen van Gerd Türk als de verstaanbare en expressievolle evangelist en altus Matthew White uit Canada. Op naar de Mattheus!

Pfieeeeuw! Adele

Het is nog niet eens half februari, maar zou het mooiste liedje uit 2008 er nu al zijn? Het zou zomaar kunnen...
Adele van haar debuutcd '19'

The Creator: Pharoah Sanders

De lp "Karma" van tenorsaxofonist Pharoah Sanders hoorde ik voor het eerst in 1970. Er zijn weinig platen die meteen zoveel indruk op me maakten als deze "wave-on-wave" van free-jazz, geinspireerd op Afrikaanse muziek en met sterke verwijzingen naar Oosterse spiritualiteit. Geen muziek voor elk moment van de dag maar met extreme intensiteit gespeeld en met grote impact als je tegen de nogal experimentele klank bestand bent.
Hij was innovatief en volgens wikipedia was "John Coltrane's later style strongly influenced by Sanders". Hij speelde mee op Coltrane-klassiekers als Kulu Sé Mama, Om, Meditations en Ascension, in de jaren '60. Op Karma staat het lange stuk "The Creator has a masterplan", later ook opgenomen door zanger Leon Thomas.

Het duurde even voor ik de kans kreeg Sanders live te horen spelen, 38 jaar om precies te zijn. Op 8-2-08 speelde het Pharoah Sanders Quartet in een bomvolle Lantaren 1. Het openingsstuk was "My favourite things", een eindje weg van de versie die we kennen van Julie Andrews. Maar het is een mooi thema dat ook al door Coltrane op sopraansax op de plaat werd gezet. Het kwartet bestond uit William Henderson-piano, Nat Reeves-bas (Wynton Marsalis, Roy Hargrove, Archie Shepp) en Joe Farnsworth-drums (Benny Green, Diana Krall) en als gast een Marokkaanse slagwerk/balalaikaspeler die niet bij de bezetting genoemd werd. [Video: ©ois]. Een innovatieve en nog zeer vitale tenorist van 68, die na afloop in de kleedkamer bijkwam met een kopje thee met honing en toen best de gekoesterde cd-hoes wilde signeren en even op de foto kon.
[Foto: ©ois]

Zaterdag 2 februari op het IFFR: The End

Een volle Grote Zaal van de Doelen, optreden van de Rutgers (festivaldirecteur Wolfson en acteur/festivalgast Hauer) met de uitreiking van de KPN-Publieksprijs aan de film Persepolis (de clip die vertoond werd maakte zeer benieuwd naar de hele animatiefilm).
De slotfilm, tot het einde toe de verrassing voor de slotavond, was The Band's visit. Hilarisch en met een zeer subtiele cultureel/politieke ondertoon over de relatie Israel - Egypte.

Fraaie rol van Saleh Bakri, Palestijns acteur in Israel die zijn eerste filmrol speelt.
Zeer aan te bevelen als je hem in een cinema near you tegenkomt.

Vrijdag 1 feb op het IFFR: TigerAwards

El cielo, la tierra y la lluvia
Interessante film, maar zooo traag dat het me moeite kostte om het verhaal te volgen. Wel een mooi en consequent gefotografeerd verhaal met een donkere, aardse kleurstelling. Fascinerend hoe een maker er in slaagt om op verschillende locaties te filmen en toch overal een zelfde kleurtoon en licht te creeeren.
Maker Torres Leiva zegt over zijn eerste grote film: "Als men dit project in een concept zou moeten samenvatten, zou ik durven stellen dat het een film van "ommetjes" is: geestelijk, virtueel, te voet, in de auto, op veerboten ...".
Winnaar op het festival van de FIPRESCI Award.

Mange, ceci est mon corps
Medekijkers vonden het niet veel en de VPRO-jongen vond hem ook onbegrijpelijk maar ik kon er wel inkomen, allemaal surreele symboliek in een erg mooi gemaakt film door Michelange Quai, wiens ouders van Haiti komen. "Quay richt zich op de koloniale erfenis, op de aloude tegenstellingen - 'verhoudingen' - tussen zwart en wit. In een groot huis zien we in elegant gestileerde, melancholieke tableaux vivants onder meer de dichterlijke overwegingen van een doodsbleke oude vrouw op haar ziekbed".

Cordero de Dios
Politiek, actueel en meeslepend verhaal over het Argentinie van 1978 en dat van 2002. Politieke strijd en spanning met echte mensen in een gewaagde montage waarbij de oude en de nieuwe hoofdfiguren schijnbaar in de zelfde kamer staan. Even wennen maar erg effectief.
Eindigde op 4 in de KPN Publieksprijscompetitie (de scheurkaartjes wedstrijd).

The King of Ping Pong
Lachen...bij een zorgvuldig en liefdevol gemaakt verhaal over een dikke puber en zijn dunne broertje in de sneeuw van Noord-Zweden. Mooi gemaakt, grappig en humorvol. Tijdens de film ga je je afvragen of het nou goed zal aflopen of niet. En het loopt uiteindelijk...
Staat op 41 in de KPN Publiekslijst met een 4 (op een schaal van 1-5).