Tsjechov in fragmenten

Er zijn van die voorstellingen, producties of stukken die wat mij betreft ieder seizoen wel in het pakket mogen zitten. De 'Vier Letzte Lieder' van Strauss bijvoorbeeld, kamermuziek van Rachmaninof, tenminste 1 deel uit de Ring des Nibelungen van Wagner, een passion van Bach en: een stuk van Tsjechov. Niemand maakt zulke mooie taal en dialogen op basis van observaties over de liefde en de leegte.
Ik wil ieder seizoen wel een Kersentuin, een Meeuw, Oom Wanja of -het allerliefst - een Drie Zusters.

ik weet niet wat ik met mijn 
handen moet doen
ze hangen er zo raar bij


denkt u echt
dat ik niet weet
wat er met me aan de hand
is
natuurlijk weet ik dat

De acteurs van de Antwerpse theatergroep De Tijd verzamelden voor de voorstelling 'nRus' hun favoriete fragmenten uit het werk van Anton Tsjechov en monteerden ze tot een geheel. Al is dat laatste het minst sterke deel van de voorstelling.

mijn eerste vrouw is in haar
jonge jaren gestorven. Aan
domheid


De acteurs zitten op een terras, klapstoeltjes, achter het podium. De vloer lijkt sneeuw. Het decor bestaat uit hangende takken - kersenhout?- en de muziek is elektronisch. Bewerkingen van muziek van Tsjaikovski.
Er zijn monologen, dialogen. Soms herken ik een rol of een tekst. De acteurs hebben een prachtige dictie en het gevoileerde van echte Vlamingen. Allemaal mooi. Subtiel licht, subtiel geluid.

foto: W. Wtterwulghe

Acteurs spelen teksten, analyseren ze, zoeken naar subtekst. Dat is hun vak en kennelijk hebben ze met die ogen hun fragmenten Tsjechov verzameld. Maar als publiek weet ik dat allemaal niet. En daar gaat het mis met deze mooie en indrukwekkende productie. Je weet dat het fragmenten zijn, het blijven fragmenten, de rode draad is Tsjechov maar het denkwerk over de montage van de teksten is niet transparant. En daarmee blijven het mooie teksten, goed uitgesproken en van heel dichtbij te volgen in de kleine zaal van de Schouwburg. Maar het is minder dan het had kunnen zijn.
Niet heel veel minder, trouwens.