iets minder verkloot en er met wat meer stijl een jubileumposter van gemaakt:
Ook daarom ga je voor je lol veel en lang in het donker zitten.De kaartverkoop verliep buitengewoon smooth en zo kon het voor mij beginnen.
Traditioneel is dat met de VPRO-Previewdag, waarop een aantal toppers van het programma voorbijkomen. We zaten voor het eerst sinds jaren niet in Pathe 1 maar in Luxor. Dat was even wennen, vooral omdat de stoelen en zitruimte van Luxor berucht zijn. Gebouwd voor 2 maal 3 kwartier zitten, en dat voel je aan je knieeen na enige tijd.
Gerhard Busch van de filmredactie van de VPRO, die de dag samenstelde, meldde in zijn openingswoorden dat het leuk zou worden en festival-directeur Wolfson liet weten dat we als zaal een topprestatie gingen leveren. Het lukt in de normale programmering vrijwel niet om meer dan 5 films op een dag in te plannen, en wij gingen er toch echt 6 zien.
En zo begon het.
Blue Valentine had niet zo'n heel origineel thema: relatiegedoe in een huwelijk dat na de eerste leuke jaren en het krijgen van een kind versleten raakte. Maar, beide hoofdrollen waren heel goed in het laten zien van hun leuke kant en de verzuurde versie die daarvan over was.
Het acteren was uiterst naturel en dat gold ook voor het spelen met de tijd. Flashbacks lieten de mooie jaren zien en die schakelden heel organisch naar het heden. Dankzij de vanzelfsprekende behendigheid van de maker, Derek Cianfrance, vloog de tijd in de eerste uren van deze filmdag.Essential Killing had een wat dubbelzinnig concept. Maker Jerzy Skolimowski wilde geen politieke film maken, daarom zien we wel een moslimstrijder, maar is die zonder en blijven de locaties vaag. Het lijkt te gaan over een Taliban strijder die door de Amerikanen wordt opgepakt, ontvlucht en uit de handen van zijn vijanden moet blijven. In het besneeuwde Oost-Europerse landschap valt dat niet mee. Het is niet politiek, en het is ook geen erg identificabel verhaal. Vincent Gallo, die vorige jaar in mijn favoriete film 'Testo' zat, is hier een zwijgende vluchteling. De ontberingen zijn zwaar en waar dat wellicht dramatisch bedoeld is, wordt het af en toe eerder een tikje lachwekkend. Korte omschrijving: een niet onaardige film, maar wel erg Jason-Bourne-met-pretenties.
Somewhere van Sofia Coppola, die enorm scoorde ooit met Lost in Translation, maakt met Somewhere een verhaal over een jonge, succesvolle acteur die het niet helemaal kan vinden in het leven. Dat leven bestaat uit hard in een snelle auto rijden, veel scharrels en als die er niet zijn het inhuren van strippers en paaldanseressen. De openingsscene van de film bestaat uit een prive-voorstelling van twee danseressen, die ondanks bloedserieuze pogingen om spannend te zijn vooral lachwekkend zijn.
Als zijn dochter door de ex bij hem wordt gestald omdat de ex zichzelf gaat zoeken, ontdekt de acteur dat er meer is, en dan....
Het was, ook bij deze film, de dag van de open eindes. Verder verklap ik niks.
Somewhere won een prijs in Venetie op het festival en is licht, onderhoudend, grappig en met een net wat minder spannend gegeven, bijna net zo leuk als Lost in Translation.
Black Swan, de film waarover vooraf het meest geschreven is. Vast een geweldige film, goed en extreem levensecht geacteerd door Natalie Portman.
De zelfdestructieve obsessie van de ballerina voor perfectie in haar rol in het Zwanenmeer is heel kundig verfilmd, maar speelt in een wat ziek milieu en heeft naarmate de film vordert steeds meer horro-elementen. Too much, wat mij betreft.Attenberg, net toen ik me afvroeg wat die titel betekende, kwam in de film het antwoord. Het meisje, Labed, kijkt naar liefde en sex zoals natuurfilmer David Attenborough naar dieren kijkt. Ze kan zijn naam niet onthouden en maakt er Attenberg van. Het is een absurd verhaal over Labed die haar vader ziet sterven, van haar vriendin de liefde leert begrijpen en met een man experimenteert. Nogal traag maar mooi, ouderwets-cinematografisch in beeld gebracht en af en toe behoorlijk grappig. Moderne Griekse cinema met eigenzinnige beelden en absurdistische kantjes.
Meek's cutoff wordt een anti-western genoemd. Toch zien we veel elementen uit de echte western, zoals kolonisten die met huifkarren door kurkdroge woestijngebieden trekken, paarden, honden. Maar een saloon komt er niet in voor, er is helemaal geen gebouw aanwezig in de film. Er vallen twee schoten maar die zijn niet spectaculair. Oh ja, en er is één indiaan.
Traag ontvouwt zich het verhaal van de kolonisten die zich laten leiden door Meek, die het allemaal goed denkt te weten en helpt in de zoektocht naar water en een plek om zich te vestigen. Je zou dit ook een roadmovie kunnen noemen, al is er nergens sprake van een road. Dat heeft nog gevolgen voor de huifkar, aan het eind van de film.De laag onder het verhaal in interessant genoeg om even te citeren:
"De filmmakers ontkennen niet dat er een allegorische parallel te trekken valt met het Bush-tijdperk. De kolonisten moeten kiezen tussen hun onbetrouwbare blanke leider en een gekleurde buitenstaander: een Indiaan in wie zowel een terrorist als president Obama te zien valt."
