Als je het juiste arrangement neemt krijg je bij het inchecken de zeep voor in de badkamer gratis. Een roze hart aan een koordje, dat als attribuut door de hele film heen opduikt. Het was een dag na de wereldpremiere, het was pas 12.15 en de zaal zat vol. Regisseur TheWorldFamous Ike mag dan gezien zijn naam niet overlopen van bescheidenheid, hij bleek daarover zo verbaasd dat hij, voor de film werd gestart, zijn camera pakte en een foto van het publiek maakte. We zwaaiden even naar de lens en zo werd dit unicum vereeuwigd.
Een motel vol rare mensen, bezig met drugs, drank of kinky sex. Grappig in beeld gebracht met een verhaal dat heel vaardig verteld werd.
Ze had 15 jaar geleden in Rotterdam gestudeerd en in Nederland haar eerste baan in de filmwereld gevonden. Ze was blij terug te zijn in deze stad, nu met haar eerste grote film als producente. De Chinese Jessica Kam-Engle legde voor de film uit waarom de vertoning in Rotterdam zo speciaal voor haar was. De film, The Piano in a Factory, was een wat klassiek gemaakte geschiednis over een man in scheiding met een dochter, in het Noord-Oosten van China. Veel oude industrie, werkoosheid. De dochter bepaalt dat ze na de scheiding bij de ouder wil wonen die een piano heeft. En zo gaat de man aan het werk, geholpen voor zijn eveneens op straat gezette collega's, om een piano te bouwen. Geen goed hout voor handen, dus het wordt een gietijzeren vleugel.
Qua vorm zit de film in tussen een VARA-dramaserie uit afgelopen decennia en het Spaanse Schaep. Origineel verhaal dat geen onnodige moeite doet om te charmeren en dat maakt het net zo charmant. Gaat die piano lukken....en hoe zal hij klinken?
L' illusion comique speelt zich af in een eenheid van plaats en tijd. Het is een bewerking van een stuk van Corneille en in die tijd was dat gangbaar. Opdracht aan regisseur Amalric was om met de acteurs in de reguliere productie van het stuk van Corneille uit de 17e eeuw, een versie te maken in een eigentijdse setting. De teksten, geschreven in alexandrijnen, moesten onaangetast blijven. Het idee is niet heel spectaculair - in de opera doen ze het geregeld - maar de uitwerking was prachtig. De alexandrijnen van Corneille die worden uitgesproken in de moderne setting van het Hotel du Louvre, niet ver van de Comedie-Francaise, met een gezicht op de Opera Garnier, zijn adembenemend. Het was wel goed opletten, de vertaling in het Engels van het Frans was in stijl en niet erg makkelijk.
Een film die indruk maakte.
De roem was Les amours imaginaires al vooruitgesneld. De nieuwe van Xavier Dolan, die vorig jaar de jongerenprijs won met zijn eerste film, was al bij voorbaat een hit. Deze keer ging het om Francis en Marie die beiden dodelijk verliefd worden op Nicolas. Die heeft niks in de gaten, zo lijkt het. Om zijn hart te winnen gaan Marie en Francis ver, ze duiken in de liefde van Nicolas voor Audrey Hepburn, zodat Marie met een klassiek Hepburn-sjaaltje gaat lopen en Francis leert citaten uit haar films uit zijn hoofd.
En beiden hebben geen enkel idee wat er in het fraaie hoofd van Nicolas omgaat en hoe hij hen ziet en wat hij zou willen.Nolan is net 21, lekker eigenwijs en schrijft, versiert en styled zijn film net zo lang tot hij het leuk vindt. Leuke muziekkeuze, met een Italiaanse versie van Bang-bang, door Dalida. Of de kijker ook enthousiast wordt van onderdelen als de nagespeelde interviews, die het verhaal nogal stil leggen, lijkt hem niet te interesseren. Genomineerd alweer voor de jongerenprijs dit jaar.
