Sinds het recente Gergiev-festival ben ik wat meer gaan kijken naar de symfonische concerten van het Rotterdamse Philharmonisch. Al zo lang ik naar muziek luister en naar concerten ga heb ik er moeite mee om de concentratie op te brengen voor het grote symfonische werk. Ik verdwaal altijd in die lange, breed opgezette Mahlers, Bruckners of Dvoraks die van thema naar thema lijkt te gaan. Wat dat betreft zijn de symfonieen van Mozart bijvoorbeeld lekker compact en overzichtelijk.
En toch blijft het grote werk me wel fascineren. Ook hier geldt dat een beetje voorbereiding wel helpt om er wat van te snappen.
Vanavond stond Yannick voor het Rotterdamse Philharmonisch, aangevuld met een dameskoor én een jongenskoor en een Schotse mezzo.
Ik ging vooraf naar de inleiding, en die viel niet mee. Er hing bij publiek en uitlegster een soort uber-truttigheid waar ik niet blij van werd. Maar het was best nuttig, fragmenten muziek met wat uitleg. Als je de sfeer die Mahler bedoeld heeft wilt snappen en herkennen moet je wat weten.
De Derde van Mahler, zijn langste werk van dik anderhalf uur. Veel hoorns, trombones en pittige strijkersdelen. Marstempo, dat is een hobby van Mahler net als citaten of verwijzingen naar volksliedjes. Het leek soms wel een Schlagerfestival.
Met een prachtig lied dat echt helemaal ingebouwd is in het vierde deel, gezongen door de fraaie mezzo Karen Cargill. Meteen daarna het jongenskoor en het dameskoor met veel Himmlische Freud, die we ook uit de 4e symfonie kennen.
Sommige musici speelden buiten de zaal met hoorns, ook een echt Mahler-ding.
Eigenlijk was het, in al zijn grootte, breedte en diepte, wel een avond van 'Himmlische Freud'. Allemaal dankzij Mahler, en naturlijk Yannick.
____________________________________
Rotterdams Philharmonisch Orkest
Yannick Nézet-Séguin - Karen Cargill
1 oktober 2010 De Doelen
