Opera Zuid toert door Nederland met Le Nozze di Figaro en dat is een voorstelling die volle zalen verdient. Voor de voorstelling was er een inleiding, die aardige informatie gaf over de plaats van de opera in het werk van Mozart en schrijver Da Ponte. En waar we hoorden hoe modern en ongehoord sommige elementen waren in een tijd dat de adel en het gewone volk nog zo weinig mogelijk mengden. De vorige producties die ik zag van Opera Zuid, de Purcell-opera 'Dido and Aeneas' en de sprookjesopera van Humperdinck, waren aangenaam en maakten me benieuwd naar hun versie van Le Nozze.
Het werd een prettige avond. De muziek was meer dan in orde. Het was echt Mozart, muzikaal gezien, vanwege het geluid uit de orkestbak en de zang uit de kelen van de zangers/zangeressen. Met een prettig soort onnadrukkelijkheid begeleidde het Brabants Orkest de solisten en het koor. Geen zwaar orkest maar lekker modern transparant.
De solisten waren goed gecast. Lijkt me lastig bij een vast gezelschap, waar je moet werken met de aanwezige mensen. Vrijwel iedereen is geloofwaardig in zijn rol, maakt er zingend en acterend een levend personage van. De zangeressen Karin Strobos (Cherubino) en Kim Savelsbergh (Susanna) die het ook al zo goed deden in 'Hänsel und Gretel', waren beiden prima op dreef. Martijn Sanders was een stoere Figaro die stem en looks heeft voor die rol. Meeste indruk op mij maakte Johanni van Oostrum als de contessa. Ze speelde en zong met een statig soort dramatiek, een ‘Frau mit Vergangenheit’.
Kim Savelsbergh zong SusannaIn het tweede deel zakte de actie een beetje in, al begon dat tweede deel zo actief met de scene waarin Figaro ontdekt wie zijn ouders zijn. Die scene was een tikje hilarisch maar vloog vervolgens volkomen uit de bocht. Ik waande me even bij het Mestreechs Vollekstejater.
Minste punten scoorden decor en kostuums, het leek wel musical. Alsof op elk moment een klein roodharig meisje kon opkomen dat in 'Tomorrow' zou uitbarsten. De kleding was modern maar had een hoog Trevira 2000-gehalte.
En hééeééééél erg: de boventitels. Het viel me ook al op bij de vorige productie. Daar deden de titels alsof een van de spelers iemand typeerde als ‘zingend als Beyoncee’, kan ik me nog herinneren.
Deze keer zou de graaf zingen dat Susanna met een ‘lulhannes’ ging trouwen. En vond iedereen dat de tuinman die over zijn geknakte petunia’s komt klagen ‘zo stoned als een garnaal’ was.
Dat zongen ze natuurlijk niet. Suffe guitigheden waren het, die afdoen aan de muzikale, theatrale en operale kwaliteit van deze Nozze.
Maar strak overeind blijft de geweldige muziek, in solo's, duo's en in ingewikkelde ensemblezang.
