Een vrij positieve recensie op internet van dag 1 bracht me op een warme zaterdagavond naar dag 2 van de vooorstellingen in de Doelen van 2 Franse opera's. Het was de avond van de naamlozen. De eerste opera was gebaseerd op het bijbelverhaal van de verloren zoon, waarin die zoon en zijn vader naamloos optreden. De tweede opera kent maar één speel-rol, die in het libretto alleen met 'Elle' wordt aangeduid.
Claude DebussyDebussy schreef als zeer jong componist L' enfant prodigue, gebaseerd op het bijbelverhaal van de zoon die het geld van zijn vader verbrast en berooid terugkomt. Thuis wordt hij liefdevol weer in het gezin opgenomen.
In het libretto van de opera was er een fraaie moederrol ingeschreven door Guinand.
Jeroen Bosch: de verloren zoonYannick Nézet-Séguin voor het Philharmonisch orkest, dat kan niet fout gaan. Nézet is niet alleen een goede Bach-dirigent en weet hoe je Puccini's Turandot excellent kan uitvoeren, hij kan ook prima aan de slag met het Franse repertoire. De muziek, van een nog voorzichtige Debussy die refereert aan Massenet en Gounod, was prachtig. Mooi gezongen ook. De enscenering in de Doelen-zaal beviel maar matig, of eigenlijk: helemaal niet.
Er was zo’n veelheid aan zaken die je aandacht vroegen, dat ik maar probeerde me te concentreren op de muziek. Er was het orkest, de dirigent, de solisten, een grootbeeld video vol pretentie van Eric de Kuyper, de boventiteling en dan ook nog 3 acteurs die met stil spel een scene uit De Avonden zaten uit te beelden, compleet met schilderijtjes, pantoffels en sanseveria. Het leek een soort contrapunt, de dramatische ontwikkeling van de verloren zoon in de muziek aan de ene kant en de treurige saaiheid van het modale gezin aan de andere. Nog wel een raar detail was dat de tenor die de zoon-rol zong er een jaar of 30 ouder uit zag dan de bariton die de vaderrol zong.
Poulenc maakte muziek bij de beroemde monoloog van Cocteau van 'Elle', die met haar ex aan de telefoon is. 'La voix humaine' is als toneelstuk vaak gespeeld, onlangs nog in de Nederlandse zalen door Halina Reijn.
Jean CocteauMezzo Cora Burggraaf was door OT-leden Timmers en Koen geregisseerd in deze gezongen monoloog. Er stond een videocamera op, wat andere vormgeving die niet bijdroeg maar ook niet afleidde.
Er lopen bij het Rotterdamse Philharmonisch geloof ik wat mensen rond die helemaal vallen voor het medium video, zo zagen we vorig jaar ook al bij de Fidelio van Gergjev.
Heel mooi: het applaus. Ik hou erg van mooie applauzen als bekroning van de avond. Zeker bij het Poulenc-stuk werd dat een romantisch pas-de-deux voor dirigent Yannick en soliste Cora. Zulke goede kunstenaars gun je zo’n applaus.
