Voordat ik zaterdag de film 'Do it again' zag, was ik maker Geoff Edgers al even tegengekomen in de wandelgangen van het festival. Hij was net klaar met een interview voor de radio. Hoorbaar nog een beetje hyper van de aandacht voor de festivalpremiere van zijn film, de avond ervoor. Waarom de radioverslaggever hem aan het eind van het gesprek vroeg om een liedje te zingen, begreep ik pas een dag later, na het zien van de film.Edgers was erg blij met de positieve ontvangst van zijn productie (hij is voor 'Do it again' zowel scenarioschrijver, acteur als producer) en vertelde nog even hoe het begonnen was: als cultuurredacteur van de Boston Globe zocht hij een uitdaging en die vond hij in het voornemen de leden van de Kinks nog een keer bij elkaar op een podium te brengen.
Ik kreeg een button, een flyer en de vraag om na afloop van de film nog even te komen vertellen hoe ik hem vond. Edgers bleek zeer actief als button-uitdeler, bij alle screenings van zijn film stond hij bij de uitgang.
[Nokiapic (ç)ois] Geoff Edgers in CineramaDe nogal desperate, serieuze maar soms ook hilarische poging tot een reunie van de broers Ray en Dave Davies vormt de kern van het filmverhaal. Edgers studeert op eerdere herenigingen van bands die door broers gevormd werden, belt met Yoko Ono, interviewt oude bekenden, de voormalig manager van de Kinks en oud-bandleden. Het voornemen is om met iedere popartiest die hij interviewt ook even een Kinks-liedje te zingen. Dat gaat falikant mis met Paul Weller maar wordt een groot succes als Sting zijn gitaar pakt. Ter plekke ontdekt Sting een parallel tussen één van de Police-teksten en een nummer van Davies.
Geoff Edgers komt steeds dichterbij de echte Kinks-broers. Of het hem lukt ze te herenigen blijkt pas aan het eind van de film. Ik vond het geestig, levendig, bij vlagen hilarisch. Leo Blokhuis, eat your heart out!
