woensdag 3 februari 2010

IFFR 2010: A Single Man

Het was op 30 november 1962 geen volle maan. Hij stond in het eerste kwartier. Dat weet ik dankzij de oplettendheid van een kijker naar de film 'A Single Man'. Daarin kijken George en Kenny naar de maan, die goed zichtbaar is tegen de onbewolkte hemel. Vast een door de regisseur bedoelde uiting van perspectief.
Maar oplettende kijkers, of freaks, zien dat en gaan zoeken of het klopt. De melding kwam terecht in de afdeling "goofs" van deze film op IMDB.com. Daar worden alle vermeldingen van fouten in films gedaan, zoals microfoons in beeld, de bekende half-opgerookte sigaretten die in scenes voortdurend van lengte verspringen en automodellen die in de tijd dat de film speelt nog helemaal niet op de markt waren.
'A Single Man' is supergestyleerd, alles is veelzeggend, over alles is nagedacht en toch doet dat geen afbreuk aan de intensiteit van het verhaal. Ik zag de film tijdens dit festival tweemaal en ik was tweemaal ontroerd.
Het boek van Christopher Isherwood, dat begin jaren '60 werd geschreven toen hij in Californie woonde, is verfilmd op een manier die wonderlijk inhangt tussen arthouse en het grote doek. Benieuwd wat dat gaat betekenen voor de Oscars, begin maart.
Knap aan de film is, naast de stylering, de spanning die zich opbouwt tijdens de film over het einde van George, die neerslachtig is na het verongelukken van zijn partner. Zijn plan om een einde aan zijn leven te maken werkt hij af met methodische precisie, maar komt dat einde er ook? Dat is de hoofdvraag van de film.
Colin Firth speelt de inmiddels bejubelde hoofdrol. Nicholas Hoult, ooit een vadsig jongetje in de film 'About a boy', is een geheimzinnige, uitdagende leerling van George. En Julianne Moore speelt Georges' vriendin Charley. Eigenlijk ook Oscar-waardig, zoals ze met de fraaie teksten van Isherwood aan de gang gaat. Op de opmerking van George: 'Honey, stop living in the past, and start thinking about the future' antwoordt ze met het dodelijke: 'Sweetheart, living in the past ís my future'. Alleen zo'n zin maakt deze film al de moeite waard.