Het verhaal rond Unico Wilhelm rijksgraaf van Wassenaer Obdam (1692-1766) klinkt als een introductie van Jambers. De stem moet je er zelf even bijdenken: 'overdag is hij een respectabel heer van adel, een graaf zelfs, maar 's nachts geeft hij zich over aan zijn echte passie, het componeren. In het gezelschap van zijn clavecimbel werkt hij tot diep in de nacht aan zijn composities'.Pas in 1980 ontdekte de musicoloog Dunning dat de Concerti Armonici, die altijd waren toegeschreven aan Pergolesi, eigenlijk door van Wassenaer waren geschreven. De partituren werden ontdekt in de archieven van Kasteel Twickel, het familiebezit van de van Wassenaers. Het werd in die tijd als ongepast beschouwd voor een edelman om het beroep van componist uit te oefenen. Vandaar dat hij zijn composities onder andere namen liet uitbrengen.
Via de muziek hebben we aan Graaf van Wassenaer ook een klein, compact oude muziek-festivalletje te danken. De familiestichting van Wassenaer, bestaande uit nazaten van de graaf, bemoeit zich nog met dit festival en levert financiele bijdragen.
Op zondagmiddag 1 november was de finale van het concours dat parallel aan het festival gehouden wordt. De vier finalisten, ensembles voor oude muziek, kregen ieder een half uur om zich voor de jury te presenteren. Het maakte de middag zeer gevarieerd en zelfs wel spannend. Als publiek mochten we ook een stem uitbrengen.
Ik moest weg voordat de jury, waarin respectabele namen als Fabio Biondi -ook artist in residence tijdens dit festival- en Barthold Kuijken de uitslag bekend zou maken.
Daarom mijn leken-oordeel.Mijn 3e plaats: Een wonderlijk duo vormde Tempo Rubato met de Japanse Megumi Tanno en de Italiaan Antonio Piricone. Ze speelden quatre-mains op een forte piano, eerst werk van Mozart en daarna een komisch stuk van Haydn, 'Il maestro e lo scolare', dat een act werd voor een strenge leraar en een verveelde leerlinge. Tegen het einde ging de gsm van de leerlinge ook nog af, een moderne noot in dit soms wat al te guitige, maar muzikaal niet zo interessante, werkje.
Mijn favorieten waren: 'Ensemble Diamanté', met leden uit Japan en en Engeland. Opgericht in Nederland tijdens de studie aan de conservatoria van Den Haag en Amsterdam.Ze speelden mooie muziek van Telemann en Corelli en musiceerden met een losse stijl die me aansprak.
Terwijl ik deze impressie in de trein uit Amsterdam typ, worden de prijswinnaars in het Muziekgebouw aan het IJ bekend gemaakt. Hierboven staat mijn volgorde. Ik ben benieuwd wat de kenners ervan vonden.
Aanvulling
Later op de avond heeft de jury gesproken:
