Toen ik even na 12 uur ’s nachts mijn fiets weer vond -hij stond er nog dankzij de bewaking- zaten oren en ogen weer vol met echt van alles.
Rima
De dag begon met een poging de blik te verruimen. Zangeres Rima Khcheich (kunt u even spellen?) trad op in Missouri, begeleid door Nederlandse jazzmusici van naam als Tony Overwater en Yuri Honing. Geen idee wat het zou worden. Ze bleek Libanees, mengde volgens de aankondiging jazz met Arabische muziek. Dat mengen was niet zo merkbaar, de begeleiders speelden jazzy en Rima deed me terugdenken aan de nachtelijke programma's op de Turkse tv, eindeloos gezang van dames in foute jurken en teveel maquillage die over de Liefde jengelen. Deze Rima jengelde ook, had geen podiumperformance, dus na een paar nummers was ik weg.
John Surman
Een van de programmeurs van het NSJ had John Surman vooraf speciaal aanbevolen. Surman is een man met een waanzinnige staat dan dienst in de Engelse en Amerikaanse jazz. Hij was op het festival met een strijkkwartet en een bassist.
[Nokiapic: ©ois]Het geloop en vooral de majestueus krakende tribune zaten wat in de weg maar wat we te horen kregen was buitengewoon spannende, geconcentreerde muziek voor strijkers en blazer. Meditatief, lange lijnen en ijle sferen, zonder dat het zweverig werd. Dat het laatste stuk geïnspireerd bleek op de moeizame zoektocht naar de eigen woning na een lange avond in de pub in Kent is daar een mooi voorbeeld van. Dankbaar voor het applaus en dat zoveel mensen bleven hangen besloot Surman zijn prachtige optreden.
Phil Woods's optreden miste ik, wat jammer is want daardoor kan ik een korte recensie van dat optreden niet aankleden met de anekdote dat Phil Woods in de jaren '50 op bezoek ging bij de weduwe van de legendarische Charlie Parker. Hij kwam voor de altsax van Parker en nam uiteindelijk niet alleen de saxofoon maar ook de weduwe Parker mee naar huis.
Gnarls Barkley
Een vleugje Joe Jackson, maar die heeft zijn smoeltje niet mee, nog 2 maten Alicia Keyes, een fragmentje Youssou N' Dour en toen was het tijd voor Gnarls Barkley. De band in nette college-look, de heren Cee-Lo en Danger Mouse in witte outfit onder een bruin colbertje. Ik kende vooral de hit Crazy, en werd erg blij van al andere stevige deunen, mixen van soul en R&B, geloof ik. Jammer dat het de techniek niet lukte om binnen 4 nummers het geluid in orde te krijgen. Pas toen klonk de stem van Cee-Lo goed. Het was hard, het was lekker en het was een beetje raar.
foto: Max TollworthyAls het al ooit was weg geweest is, is het terug: het Hammondorgel. Bij Gnarls, bij Maceo Parker en bij Mark Ronson deed het Hammond lekker mee.
Vibrafonist Bobby Hutcherson
Snel weg van de volle tribunes in de Ahoy naar een oude jazzcat, Bobby Hutcherson. Hij speelde in de Hudsonzaal, een met veel aankleding erg geschikt gemaakte zaal voor dit soort muziek.
Hutcherson maakte in de jaren '60 platen voor Blue Note, o.a. met tenorist Harold Land, die ik me nog goed herinner. Kijkend en luisterend naar het geluid van zijn vibrafoon raak je gefascineerd door het feit dat iemand als 16-jarige besluit dat instrument te kiezen om zich muzikaal en expressief te uiten en dat zo iemand dan al 50 jaar op die paar stalen bars met 2, 3 of 4 stokken speelt en daar steeds nieuwe muziek uit krijgt.Het is niet hard, het is niet ruig en hij zei niks. En toch was er contact met het publiek, swingde het, en werd het zeker geen cocktailjazz. Hoogtepunt was een verstilde uitvoering van "What are you doing the rest of your life” van Michel Legrand. Kippenvel. Het gebeurde niet veel dezer dagen maar dit concert had wel wat last van de buren. Daar had iemand kennelijk gedacht "let's make some noise for Bobby’ en dat lukte iets te goed.
Maceo Parker
The Mars Volta, daar had iedereen het over, maar ik koos voor Maceo Parker. Uit de James Brown-stal net als Bootsy Collins van de vrijdagavond. Saxofoon én zang, begeleid door de degelijke musici van de Keulse WDR-big band.
[Nokiapic: ©ois]Ook wel us lekker om in de teringherrie van de grote Nile-JVC-hal te staan maar dan met jazz in plaats van soul of hiphop. Hard en heftig, met wat tributes aan Ray Charles en de onvermijdelijke referentie aan James Brown.
Amy's eigen Mark
Om Mark Ronson en de Version Players kon ik als laatste act van de dag niet heen. De roem van deze wonderboy van de hedendaagse muziek is te groot, en ik was te benieuwd wat hij zou gaan doen met een band die in het programma 'to be announced' was. Het werd net als bij Bootsy Collins bonte avond. De band bestond uit een kopersectie en 4 violistes. Aangename dames die als ze niet hoefden te spelen bevallige choreografietjes deden, zittend op hun stoelen.
Foto: Naäma.Ronson was blij met het publiek dat staand en zittend de Ahoy tot de nok vulde. "I thought we were going to play a jazzfestival but this looks like the fucking CBGB in New York." En hij bleef zich verbazen over het enthousiasme van het jazzpubliek. Maar eerlijk gezegd kostte ons het als publiek niet veel moeite enthousiast te worden van het optreden. Het begon al met Eleanor Rigby van de Beatles en van zijn album ‘Versions’ speelde hij o.a. de Kaiser Chiefs-cover ‘Oh my god’ en met een paar rappers kwam er een nummer voorbij dat gebaseerd was op samples van Boney M's Sunny. Live gespeeld door de violistes.
Gastzanger Daniel Merriweather deed ‘Stop me’ van het Versions-album en natuurlijk moest dé hit van dit moment voorbij komen, ‘Valerie’, waarbij een zangeres uit de band ons met enige moeite de versie met Amy Winehouse deed vergeten. Van Mark Ronson gaan we nog veel horen, oa. als producer van de derde cd van de Kaiser Chiefs.
