Parsifal in het park

In Frankrijk, nou ja, in het zuiden dan, is het heel gewoon. Openluchtvoorstellingen, die gegarandeerd door kunnen gaan omdat het er altijd mooi weer is. Of lijkt. Ik heb mooie herinneringen aan de Arena van Fréjus, aan de Grand Parade du Jazz in Nice, waar in de buitenwijk Cimiez de oude Romeinse nederzetting het decor vormde voor een optreden van jazz-zanger Mel Tormé.
Maar ook daar gaat het wel eens mis. In Orange, in de Romeinse arena, programmeren ze ieder jaar toch maar voor de zekerheid een reserve-datum voor alle operavoorstellingen.
Bij 'Opera in het Park' in Amsterdam, afgelopen maandag 25 juni, was het weer ongeveer zoals vorig jaar: beetje dreigend, droog en niet helemaal een volop zomers-zwoele avond waar je op hoopt.

Opera in het Park 2012
©ois

Maar het was goed te doen, ook omdat de voorstelling die rechtstreeks vanuit het Muziektheater kwam, buitengewoon de moeite waard was. Een week geleden zag ik Parsifal al in de zaal, maar met een tv-registratie die zoveel details liet zien, was er echt veel nieuws te beleven.

Het zal nog wel heel lang duren voor er in de opera, net als in de popmuziek, grote schermen komen naast het podium die de close-ups van de zangers tonen. Maar ik moet zeggen dat ik van het acteren van Petra Lang als Kundry veel meer meekreeg via de tv-regie. Zoals vaak was de camera-regie naar mijn smaak iets te close, met weinig totaalshots. De omkering van de bergen na de eerste scene, waar ineens heel veel graalridders op het toneel staan, werkte in de zaal wel, al kraakte het decor wat uitbundig achter het gesloten doek. Op het scherm was die scene minder indrukwekkend.

Dirigent Iván Fischer kwam in delen waar het doek dicht was uitgebreid in beeld en dat was een mooi plaatje. Hij was in zijn aanpak een tikje zuinig met effect en zo bleek hij bij het dirigeren ook te kijken.

Alejandro Marco-Buhrmester als Amfortas
 (©)ois

De podcast met een impressie vanuit het Oosterpark staat online op operamagazine.nl