Het is niet mijn favoriete genre. Liederenavonden zijn soms erg traditioneel, saai en excusez le mot: truttig. Het hoeft niet altijd. Soms heeft een zanger zoveel charisma dat hij of zij door de traditie heenbreekt. Maar ook het optreden bijvoorbeeld van de nog jonge Luca Pisaroni, in maart j.l. in de Kleine Zaal van het Concertgebouw, stond in de vorm bol van de stoffige traditie. Een net kostuumpje, bij voorkeur avondkleding, een solist bevallig gedrapeerd in de bocht van de vleugel, dat zijn zo de tradities in de uitvoering van Schubert, Brahms, Liszt en anderen.
 |
Charlotte Margiono en Peter Nilsson in '06
foto: classical.punt.nl |
Toelichting, verbindende teksten, meestal ontbreken ze. Valt buiten de cultuur van de lied-avond. Die liederen uit de negentiende en begin-twintigste eeuw exploreren de menselijke ziel, waarbij de zangstem de op zichzelf teruggeworpen mens vertegenwoordigt en de piano de rol van commentator heeft. Die interessante typering van de lied-kunst door Katja Reichenfeld komt uit het programma van het recital dat Charlotte Margiono op 13 december gaf in Amsterdam.
Meer intercities die echter vaker stoppen maken de reis naar Amsterdam langer, maar in dit geval was de uitvoering meer dan 'worth the trip'. Charlotte Margiono heeft een warme sopraan en werd buitengewoon mooi begeleid door Peter Nilsson. Ook als je zelf geen piano speelt kon je zien hoe zorgvuldig en intelligent Nilsson zijn pedalen gebruikte.
Geen volle bak voor een Nederlandse sopraan van grote naam en faam. Het publiek is grillig en onvoorspelbaar. Wat de thuisblijvers mistten en ik wel hoorde staat op Place de l'Opera in mijn
recensie.
