Waar tegenwoordig na ieder groot concert tientallen filmpjes in no time op YouTube komen, was dat voor die vijf avonden in Chatelet niet het geval. Sterker nog, ik was de enige. Dat zal de reden zijn dat mijn Nokia-opname - discreet gemaakt bij de toegift om niemand te storen- als enig verslagje al wel 4500 keer bekeken is. Het is een filmpje van niks, maar wel de start van een genre dat ik met Nouvelle Vaag zou willen aanduiden. Het Carré-proletariaat zat overigens helemaal niet met de overlast die al die schermpjes geven. Zelfs in een complete black out, belangrijk stijlmiddel bij het belichten van het chanson, wemelde het van de schermpjes en enkele extreme dumbo's gebruikten zelfs flits.
De oude dame
Een gemengd publiek, met veel mensen die je als oud&arty zou kunnen omschrijven, vulde de foyers van Carré. Een echtpaar aan mijn tafeltje kwam letterlijk zo van Schiphol binnenhijgen, blij dat ze het gered hadden. Hij was fan, zij ging solidair mee. Dat deed ze al in de jaren '60.
Speelt het feit dat de oude dame al 84 is een rol bij het kijken naar zo'n optreden? Ja, en nee. Natuurlijk ben je benieuwd of ze het nog allemaal redt, vraag je je af hoe lang ze zal optreden en merk je de discreet tussen de audiomonitoren opgestelde autocue-schermen op.
Maar: je moet misschien wel zo oud zijn om zulke doorleefde uitvoeringen te geven van stukken als 'Avec le temps' van Leo Ferré, dat een rauwe uitvoering kreeg. 'Ne me quitte pas' zong ze misschien wel twee keer zo snel als vroeger, met andere accenten. Het repertoire en de stijl van Greco zijn tijdloos en dan maakt leeftijd niet zo veel uit.
Ze bracht alleen echtgenoot en vaste pianist Gérard Jouannest en een accordeonist mee. Jouannest is altijd de bescheiden begeleider op het podium, die pas de zaal inkijkt als hij wordt voorgesteld en dan hoofs buigt naar zijn echtgenote. Toch is het die meneer aan de vleugel die verantwoordelijk is voor al die muziek bij veel chansons van Brel. Dat repertoire speelde in het Carré-optreden een grote rol. Oud en moderner repertoire zong Greco, een paar, maar niet teveel verplichte nummers als 'Deshabille-moi' en 'Jolie Mome'.
Jammer genoeg niet Julien Clercs 'Utile', dat ze zo mooi zingt en niet het oer-chanson 'Les feuilles mortes'. Wel een blokje Gainsbourg-chansons, met daarin zijn lied over 'Les feuilles mortes', dat 'La chanson de Prévert' heet en een van de mooiste liedjes is die ik ken.
Modern repertoire
Geen lange verhalen, wat korte grappen, en consequent de namen van schrijver en componist, zoals ze dat al eeuwen doet. Greco is zich zeer bewust van haar rol en verantwoordelijkheid als interprete. Ze opende met een nieuw stuk, 'Je me souviens de tout', van een cd uit 2009, over haar herinneringen aan de oorlog. In die sfeer was ook 'J' arrive', het lied over de dood, dat Brel schreef. Het werd subtiel maar theatraal uitgelicht. Het licht speelde een vrij grote ondersteunende rol op het podium.
Dat Greco niet is blijven hangen in de fifties bleek uit de samenwerking de laatste jaren met schrijver/rapper (eigenlijk slammer) Abd Al Malik. Op dit filmpje doet ze live haar bijdrage aan een van de stukken op Malik's mooie cd 'Dante.
Malik is een poetische slammer, net als Grand Corps Malade, die alleen met gesproken woord en een begeleiding werkt.
Het was een mooie avond aan de Amstel, in Carré, dat voor een paar uur ook wel de Olympia, of Bobino leek te zijn.
Juliette Greco met o.a. Gérard Jouannest
Carré
27 mei 2011
