Het lag een beetje aan mijn voorbereiding. Ergens iets gelezen over de inhoud van de nieuwe voorstelling van het Ro Theater, maar veel weer vergeten. Dus toen we op het tweede balkon de zaal - die ondanks de premiere niet helemaal vol was- overzagen en J. me overhoorde over de inhoud, wist ik het niet meer. Iets van een tv uitzending in een voorstelling en iets over Penthesilea, kon ik me nog herinneren.
Het begin was niet heel sterk en ik dacht oh ja, Leni Riefenstahl. Het stond ook gewoon in de beschrijving van de productie, dat regisseur Gerardjan Rijnders zowel gefascineerd was door leven en werk van Leni Riefenstahl als door Penthesilea van Heinrich von Kleist, over de Trojaanse oorlog. En dat dit een montage-voorstelling was.
Dat begin was dus, zelfs letterlijk, knullig. Een aantal jonge heren met getrainde torso's stonden op een verhoging en zeiden teksten die niet goed verstaanbaar waren. 'Cut' riep de vrouw op het podium, en de voorstelling was begonnen, in zijn essentie.
Rijnders maakte een portret van Riefenstahl aan de hand van het gegeven dat de Duitse cineaste het verhaal over de Trojaanse oorlog zou gaan verfilmen, haar grote droom. Net voor de start van de draaiperiode betekende de oorlog in Libie het einde van de mogelijkheden om geplande scenes in de woestijn te draaien en dat was het einde van de droom. 
We zagen Leni Riefenstahl, zittend achter een moviola, filmend en monterend aan haar droomproject, terugkijkend op haar leven. Ik hoorde hoofdrol Sylvia Poorta na afloop op de premiere-receptie iets zeggen over het exposé, dat wat lang duurde. En dat was ook echt zo, de uitleg in de tekst die Poorta, ook nogal in de overdrive en sprekend in louter Hoofdletters, moest zeggen, was veel. Te veel. Het maakte het eerste deel van de avond nogal moeizaam.
Later in de voorstelling komt Riefenstahl los van haar montage-tafel, houdt een dramatische acceptance-speech en wint aan overtuigingskracht en wordt interessanter.
Zodat mijn oordeel tijdens de avond langzaam verschoof van 'mwa' naar toch best goed.
Best goed dus. De aanwezige coterie van Amsterdamse actrices, fans van Rijnders, vonden het, boven de bitterballen na afloop, ongetwijfeld fantástisch. Maar dat hoort zo in die wereld en bij premieres.
Kijken wat de kranten maandag zegggen.
