Hoewel sommigen vinden dat het Holland Festival zijn beste tijd wel gehad heeft, blijf ik blij met dat aanbod in juni van bijzondere voorstellingen en producties. In Amsterdam, dat wel. Helaas is men ooit met spreiden van activiteiten over het land gestopt.In Amsterdam was het druk met grote namen van de week. Pierre Boulez, inmiddels 85, dirigeerde in het Muziekgebouw aan het IJ, maar wij waren in Carré.
Les Arts Florissants voerde 'Pygmalion' uit, een dansopera van Jean-Philippe Rameau.
Frankrijk heeft het getroffen met William Christie, de Amerikaan die zoveel betekende voor de herontdekking van de Franse barok. Inmiddels Fransman geworden, onderscheiden en in deftige colleges opgenomen, gaat Christie ook als 65-jarige door met vernieuwen van wat oud en interessant is. Ik schreef al eerder over hem op dit klog.
Dezer dagen had Amsterdam de eer van de wereldpremière van de productie die gemaakt is voor het festival van Aix-en-Provence. Christie zocht samenwerking met de Amerikaanse choreografe Trisha Brown. Als het woord nog niet bestond, dan bij deze: de voorstelling zou je wel een ‘danscènering’ kunnen noemen. Voor de pauze zagen we een sterk ingekorte Hippolyte et Aricie, na de pauze de complete ‘acte de ballet’ Pygmalion.
De setting van Carré is bijzonder. Het orkest zat vooraan, maar niet in een bak zoals doorgaans bij operavoorstellingen. Wij zaten hoog in de zaal en keken op het orkest dat in het beeld erg centraal stond. Wel aardig als contrast met al die verstopte musici in veel operazalen.
Bij Hippolyte lukte het me niet er ‘in’ te komen. Al waren orkest, koor en solisten fraai, ik kon de aansluiting tussen dans en muziek niet goed maken. Het tweede stuk, niet ingekort, was een mooie eenheid. Trisha Brown heeft kennelijk hard gewerkt met de zangsolisten en hun zang en beweging geïntegreerd in de voorstelling. Het zag er eigenlijk heel natuurlijk uit. Zanger Ed Lyon bewoog bijvoorbeeld met schijnbaar gemak. Zijn bewegingen waren niet de gewone ondersteuning van de zang, hier werd echt dans bedreven.
Dat het zo vanzelfsprekend was, is wellicht het grootste compliment aan de zangers, wiens rollen in de voorstelling organisch versmolten met die van de dansers.
De begeleiding van het orkest, het koor en de solisten, vond ik mooi en indrukwekkend.
Op een zomeravond aan de Amstel was het een bijzonder optreden, dat pas hierna naar het prestigieuze festival gaat van Aix-en-Provence.
Na het concert sprak ik William Christie nog even. Hij signeerde de cd van 'Pygmalion' en bleek net zo enthousiast als ik over zijn uitvoering van het oratorium 'Susanna' dat met zoveel succes in het Concertgebouw ging dit seizoen en eind dit jaar op cd uitkomt.
