Angels and Demons, de verfilming van het boek van Dan Brown, is adequaat, spannend en groot aangepakt.
Slimme montage en trucage maken de scenes met de massa's op het St. Pietersplein zeer geloofwaardig. Alle bij elkaar geraapte feiten en interpretaties van zaken die in het Vaticaan te vinden zijn, geven het verhaal een soort ad-hoc geloofwaardgheid. Het boek was spannender, dat wel. Maar het vermogen van verteller Dan Brown om zulke extremen als de ontwikkeling van anti-materie en de Illuminati, die het gemunt hadden op de katholieke kerk aan elkaar te koppelen, is evident.La fille du RER, van Andre Techniné, liep al een paar weken in de filmhuizen. Het verhaal van de film is gebaseerd op het incident in Parijs, waarbij een meisje door antisemitisch geweld gewond raakt. Het land in rep en roer, tot bleek dat ze alles verzonnen had. In deze film doet maker Techiné niet echt zijn best om een diepgaande achtergrond te schetsen van het gedrag van het meisje om wie het incident draaide. Tenminste, dat leek mij. De NRC-recensent zegt er iets verstandigers over: "Dat Téchiné in het midden laat wie ze is en wat Jeanne precies drijft, is volstrekt functioneel. Als ze geen raadsel was voor zichzelf, had ze niet gedaan wat ze deed".
Techiné vervalt soms een heel klein beetje in vaag gedoe over zinloosheid en richting in je leven. Het verhaal heeft wel vaart en zeker de aanwezigheid van Cahterine Deneuve maakt het tot een film waar ik met plezier naar keek. Deneuve durft de glamour en stijl van haar bestaan als filmdiva los te laten. In een wereld waarin ze -denk ik- omgeven wordt door Chanel-ontwerpers, Dessange-kappers en Cartier-juweliers, stapt ze toch in een rol van een wat moeizame huisvrouw, die in een doorknoopjurk aan kinderopvang doet. Mooie muziek ook, een fragmentje Stabat Mater van Andreas Scholl was een van de audio-juwelen.
Departures, de titel van deze Japanse film is zo letterlijk als het maar kan. Een jonge cellist komt zonder werk omdat het orkest waarin hij speelt ogeheven wordt. Hij gaat terug naar zijn geboortedorp, ziet een advertentie van een bedrijf dat reizen begeleidt en solliciteert. "Kun je hard werken?", vraag de eigenaar in het solliciatiegesprek en als de jongen "ja" zegt, is hij aangenomen. Pas dan ontdekt hij dat het bureau mensen op hun laatste reis begeleidt, met het afleggen en verzorgen van net overledenen. Dat gebeurt in Japan soms in het bijzijn van de naasten, ritueel en praktische verzorging ineen.
De jongen blijkt een talent voor dit werk, en aan de hand van zijn werk komen er losjes vragen voorbij over de zin van leven en dood. De film won het van "Entre les murs" en wat andere zware concurrenten als beste buitenlandse film tijdens de Oscars van 2009.Mooie film met originele invalshoeken, lichte humor en een soort milde melancholie over het leven.
