
Als in Atlanta 'Let's impeach the president for lying' tot grote samenzang moet leiden, verlaten sommige mensen de zaal, not amused, boos, laaiend of ziedend. Dat het 'quite political' is wat ze doen is dan een nogal mild commentaar van een bezoekster. Mensen verscheuren hun tickets of razen over het onvaderlandslievende gedrag van de 'hippy-millionairs'. Tijdens de concerten staat een grote Freedom-of-Speech-microfoon prominent op het podium en op de achtergrond zie je beelden van Bush en de oorlog.
De documentaire 'CSNY/ Deja Vu' focust meer op slachtoffers, hun nabestaanden en de veteranen in de VS en de humanitaire kanten dan op het politieke verhaal van de oorlog. De impact van die verhalen een beelden is groot, zeker als je kijkt naar lichamelijk en geestelijk beschadigde veteranen die soms in tranen zijn bij de concerten. Voor veel veteranen betekent het protest ook een erkenning van hun ervaringen in de woestijn en Bagdad.
Hier en daar zijn er oude fragmenten te zien uit eind jaren '60, toen de song 'Ohio' een aanklacht was tegen de 4 doden die vielen bij protesten tegen de oorlog in Vietnam.
Deze documentaire bevat betrekkelijk weinig echte concertopnamen. Die staan wel op de cd. Maar uit die fragmenten blijkt dat de heren, gemiddeld 62,5 jaar oud, op het podium nog heel goed meekomen. En dat ze een in mijn ogen integere keuze hebben gemaakt hun oude principes en opvattingen over de wereld via de muziek uit te dragen.
Inhoudelijk biedt de film een blik op de verhoudingen in de VS anno nu (of anno 2006) en op de historie van de 'Woodstock-generatie' en hoe die verder ging. Zeker met het oog op de komende race tussen Obama en McCain is de film een aanrader, en dan zijn die wat korte muziekfragmenten wel een mooie plus.
CSNY/Deja Vu, soon in a cinema near you...