Een van de treurige aspecten van mijn jeugd was het feit dat mijn muzieksmaak volkomen a-modieus en tegen-trends was. Waar mijn omgeving genoot van Grand Funk Railroad, Deep Purple en John Mayall, was ik van de jazz, close harmony en van de bossa nova. Ik leed er niet echt onder maar men vond het wel een beetje merkwaardig. Het is later nog wel goedgekomen met me al was ik, vrees ik, de 30 ruim gepasseerd toen ik mijn eerste Deep Purple plaat kocht. En Pink Floyd ben ik eigenlijk ook 2 jaar geleden pas echt gaan waarderen na een 5 uur durende autorit vol Dark Side en Medle met kenner/liefhebber/collega H.Nog geen 15 jaar was ik, mijn elpees nummerde ik nog en kennelijk was aankoop nummer 2, op 7 april 1970, 'Sergio Mendes and Brasil '66'. Een soort verzamelplaat, uitgebracht in verband met het optreden op het Grand Gala du Disque van 1970. Mendes is bekend geworden met de mix van Braziliaanse volksmuziek met jazz, geinspireerd door de grote Antonio Carlos Jobim. De muziek die hij in die tijd maakt staat nog steeds als een huis. Een paar jaar geleden werd het album Equinox uit 1967 op cd uitgebracht. Een soort mini-elpee hoesje en een opname die niet was bewerkt; je hoort de bandruis van de originele studiosessie. Niks aan gedubd, zo op de band gezet en het klinkt geweldig.
Sergio Mendes is inmiddels Brasil '67, qua leeftijd althans. Still going strong en met een nieuwe cd, in samenwerking met Will.i.am van de Black Eyed Peas. Uit het cdboekje blijkt dat veel stukken zijn opgenomen in verschillende studio's en dat tussen opnamedatum van orkest en zang soms maanden zitten. Wat kunstmatiger dus dan in de tijd van Equinox. Maar het klinkt, swingt en loungt als een trein: Encanto!
